Het boek Regretting Motherhood van de Israëlische socioloog Orna Donath sloeg in 2017 in als een bom. Want klagen over het moederschap mag dan al jaren helemaal ín zijn – sla er al die jolige columns, boekjes en blogs van zuchtende moeders die zin hebben in wijn er maar op na –, daadwerkelijk spijt hebben van het moeder worden is een levensgroot taboe. Toen Donaths boek in 2022 vertaald werd in het Nederlands en er in verschillende kranten geschreven werd over ‘spijtmoeders’ konden die op weinig begrip van het publiek rekenen: ondankbaar zouden ze zijn, koud en gestoord.
Die heftige reacties intrigeerden regisseur Milou Gevers (1991). Zij las het boek van Donath uitgerekend toen ze zwanger was van haar eerste kind: Lola, nu twee jaar oud. Na haar zwangerschapsverlof begon Gevers meteen aan het maken van de documentaire Spijtmoeders. Opvallend, natuurlijk. ‘Ja! Ik merk dat ik steeds wil benadrukken dat ik zélf geen spijt heb van het moederschap, ik ben juist heel blij om moeder te zijn,’ lacht Gevers in het café van de Amsterdamse bioscoop Studio/K, waar ze aan de VPRO Gids haar allereerste interview over Spijtmoeders geeft. ‘En dat vind ik dan ook weer raar van mezelf, dat ik dit de hele tijd wil zeggen. Ik wil kennelijk toch voorkomen dat er zo hard over mij wordt geoordeeld als over spijtmoeders. Het is echt superdapper van de drie moeders dat ze hun verhaal in mijn documentaire delen.’