Secrets of Prince Andrew: over macht, privilege en gerechtigheid

Net toen de Britse prins Andrew dacht dat zijn publieke vernedering wel zo’n beetje voorbij was, was daar Scoop; de Netflixfilm waarin de totstandkoming van zijn rampzalige interview met BBC’s Newsnight wordt gereconstrueerd. Voor wie de strapatsen van de Britse royals niet op de voet volgt: op 14 november 2019 belde presentator Emily Maitlis aan bij Buckingham Palace waar ze de prins voor het oog van de natie een uur lang beleefd maar vasthoudend doorzaagde over zijn betrekkingen met Jeffrey Epstein en over zijn vermeende seksuele contact met de destijds zeventienjarige Virginia Giuffre.

‘Alsof een trein een olietanker ramt en een tsunami veroorzaakt’, was de treffende samenvatting na afloop van dit verbijsterende interview, waarmee Andrew zijn eigen doodvonnis tekende door onder meer als alibi een bezoek aan een pizzatent in Woking op te voeren. Hij verloor sindsdien alles wat hem dierbaar was: van zijn militaire rang tot zijn onderkomen in Windsor Castle. Uiteindelijk betaalde zijn moeder twintig miljoen dollar waarmee haar geliefde Andy een schikking kon treffen om zo een rechtszaak in Amerika te ontlopen.

De tweede zoon van de Queen stond al jaren voor dit schandaal bekend als schuinsmarcheerder. In Secrets of Prince Andrew, een drie uur durend documentairetweeluik waarvan het tweede deel aanstaande woensdag wordt uitgezonden, vertelt hij schalks dat zijn bijnaam Randy Andy (‘geile Andy’) al dateerde uit zijn kostschooldagen, toen hij betrapt werd op de meisjesafdeling. Op archiefbeeld is te zien hoe de reserveprins, die vanaf zijn geboorte tot op het bot werd verwend, zich flierefluitend door het leven beweegt. Dat hij als jongeman in de Falklandoorlog meevocht, leverde hem de status van oorlogsheld op waar hij de rest van zijn leven op teerde.

In Scoop is te zien hoe een kamermeisje onder uit de zak krijgt omdat ze zijn verzameling teddyberen niet op de juiste wijze op zijn bed heeft gerangschikt. Zoiets verzin je niet, en het is ook niet verzonnen. Een voormalig kamermeisje klapte na haar vertrek uit het paleis uit de school over de 72 teddyberen die allemaal hun eigen plekje hadden in de prinselijke slaapkamer. Helaas heeft Andy’s berenliefde de documentaire niet gehaald. In plaats daarvan zien we tot vervelens toe de overbekende foto voorbijkomen waarop een grijnzende Andrew te zien is met zijn vlezige arm om het blote middel van de piepjonge Virginia.

Hoewel drie uur wat aan de lange kant is voor een verhaal dat veel kijkers al grotendeels kennen, is deze documentaire, waarin veel grote en kleine spelers aan het woord komen, toch zeer de moeite waard. De hoofdrollen zijn voor Emily Maitlis en Sam MacAlister, die vertellen hoe dat interview tot stand kwam. Daarnaast zien we advocaten, journalisten, een ex-slachtoffer van Epstein en enkele vrienden van de prins, die tevergeefs proberen nog iets van zijn reputatie te redden. ‘Hij is verdomme een oorlogsheld!’, briest een van hen, alsof oorlogshelden per definitie niet in staat zijn tot wangedrag.

Dankzij Scoop staat de gevallen prins weer volop in de belangstelling. Je zou denken dat die hernieuwde aandacht voor deze beschamende episode allesbehalve welkom is. Maar Andrew was naar verluidt zeer te spreken over de film. Een vriend van hem vertelde dat hij erg was ingenomen met de vertolking van Rufus Sewell, die dankzij ingenieuze protheses inderdaad sprekend op hem lijkt. In Secrets of Prince Andrew legt een van zijn vrienden uit dat de prins nu eenmaal heel goed van vertrouwen is, zelfs een beetje naïef. Dat laatste maakt deze documentaire inderdaad zonneklaar. Zo naïef dat hij zich liet interviewen over zijn seksuele wangedrag door een van de scherpste interviewers die er rondlopen, en zo naïef dat hij dacht dat een pizzatent in Woking zijn redding zou zijn.