Dallas! Mijn generatie kan haar kinderen weinig verschrikkingen voorspiegelen, we groeiden op in vrede en welvaart. Het ergste wat we kunnen zeggen, en waardoor ze ons nog wel eens in stille verbijstering willen aanstaren, zijn woorden als zwart-wittelevisie (in mijn geval 1968-1980), geen televisie (‘Hoe bedoel je?’, ‘Nou dan was er geen uitzending.’ ‘Huh?’) of EO Kinderkrant (‘Over de Bijbel? Moehahahahahaha’). Kortom, ieder zijn eigen leed.
Cliff
De dood van acteur Ken Kercheval is de madeleine die het luikje van mijn televisiegeheugen openzet.