Hij heeft veertig jaar gekeken, bijna iedere avond, hij is plotseling gestopt, alsof er een trein onafwendbaar zijn huis is binnen gedenderd. Ik ken hem niet, we zitten op de bus te wachten, ik begrijp niet wat het beeld van een ontsporende trein te maken heeft met het verdwijnen van de televisie. Hij vertelt dat hij aanvankelijk alleen woonde en een kantoorbaan had, de televisie vulde de stilte en verbond hem met de wereld. Later ontmoet hij een meisje van school, nu een vrouw van vijfendertig. De vertraagde liefde – een dochtertje. Hier moet het verhaal eindigen, meer kan ik niet aan.
De ziener
Ik spreek iemand die definitief met de televisie gestopt is – hij kijkt nooit meer.