Als er al een hond kwam, zou die Sorry heten, zei mijn lief, die er hoogstwaarschijnlijk toch het meest voor zou zorgen. Hij regelde dat Sorry er kwam, dus Sorry heette nu eenmaal Sorry en ik zag het als een gegeven.
Maar nu blijkt het toch heel lastig te zijn dat Sorry Sorry heet. Vooral omdat haar opvoeding, ze is nu anderhalf, niet helemaal vlekkeloos verloopt. Ze springt nogal eens tegen mensen op, in het park, in het bos, en dan roep ik haar terug: ‘Sorry!’ Soms zeggen mensen dan: ‘O, het geeft niet.’ En ik wil dan ook weer niet roepend gaan uitleggen: ‘Nee, ze héet Sorry.’
Sorry
Onze hond heet Sorry. Dat was niet mijn keuze.