Zo is het gebleven, er is niets veranderd, alles hetzelfde, vijftig jaar ouder, maar hetzelfde. De kippen zijn gestorven, evenals de eenden, de kalkoenen, de pauwen, de ganzen, de varkens, de honden en het paard. Ook de katten (meer dan dertig) zijn gestorven, maar er zijn er nog twee. Daarom eindig ik deze reeks met de woorden: er zijn nog twee katten. Dat is het mooie van taal, je krijgt er nooit helemaal vat op, er blijft altijd wel iets op af te dingen.
Eigendomsschaamte
In 1971 vertrok ik van een stadscentrum naar een eenzaam huis op het land. Door de keukendeur over het zandpad naar het bos.