Vogelaar

Alhoewel ik altijd doe alsof schrijven de hoofdzaak is van mijn dagbesteding, klopt dat niet. Schrijven is iets dat ik erbij doe. De mens trekt erop uit, of het nou naar de Noordpool is of naar de bakker, de supermarkt of de school van je kind, of op de koffie bij de buurvrouw; dit zijn de essentiële zaken in het leven. Thuis kun je dan op stille uren notities maken, je gedachten ordenen. Die gedachten moet je ergens anders op zien te doen. Je hoeft niet ver te gaan, maar gaan moet je.

Even leek mijn beroep ideaal te zijn in deze thuiswerktijd. Omdat ik steeds weer vergeet dat het schrijven een bijwerking is van het leven, een neveneffect. Je kunt je dagen niet vullen met neveneffect. Ik probeerde het wel, maar na twee weken kwam de motor hortend tot stilstand. Ik werd droevig en nerveus.

‘Wat is er met je?’ vroeg mijn lief.

‘Ik heb last van pandemie,’ zei ik.

Ik stelde voor een ijsje te gaan halen.

Er mocht maar één persoon in de winkel en buiten stond een hele lange rij met steeds anderhalve meter tussen de wachtenden. In andere tijden zou ik dan van het ijs afzien. Nu ging ik achteraan staan en wachtte een half uur op een bolletje citroenijs. Dat maakte het ijs waardevol. Ik dacht zelfs: Wat jammer dat je vroeger nooit zolang hoefde te wachten. Ik vermaakte me met die gedachte, en het was niet het ijs maar die gedachte die me blij maakte, en ik begreep dat ijs halen onder de essentiële zaken kan vallen.

Het is alsof ik een vogelaar ben en gewend ben elke dag de vogels te noteren die ik heb gespot. En dat ik nu extra veel tijd heb om thuis de vogels te noteren, die ik die dag weer niet heb gezien.