De toetsenborden waren, zo leek het, uit beton gegoten en omdat veel informatie voor de gidskolommen werd aangeleverd in boekjes uit Frankrijk en Duitsland en op onleesbare faxen uit Engeland moest er verwoed vertaald en getypt worden. Als drummers zaten we dan vaak woensdagavond nog even ‘de BBC erin te rammen’, soms nadat we eerst op het terras bij de kantine in de ondergaande zon nog even een biertje hadden gedronken.
Vertrouwen
Duizend jaar geleden hadden we bij de VPRO Gids een computersysteem waar ik nog wel eens heimwee naar heb, omdat je er helemaal niets mee kon, behalve keihard typen.
Geen idee meer wanneer de verkoop van alcohol overdag bij de VPRO is afgeschaft, maar destijds stond er inderdaad wel eens een tikfoutje in de kolommen. Althans, op woensdagavond. Op donderdagochtend werden ze er allemaal weer uitgevist door het alziend oog van onze eindredactie.
Dat computersysteem had wel één dingetje dat we toen al onaangenaam en exotisch vonden, je kon ermee op het scherm van een collega kijken. Als je voldoende bevoegdheden had tenminste. Om onnaspeurbare redenen, zo ontdekte ik op een dag, had ik als jongste medewerker deze bevoegdheden toebedeeld gekregen. De verleiding die daarmee gepaard ging, kreeg ik er gratis bij. Ik heb me best lang ingehouden voor iemand die nogal nieuwsgierig is, tot er een duistere dag aanbrak en ik inbrak in het scherm van het alziend oog. De villa explodeerde, want het systeem voorzag niet alleen in meekijken, maar liet de bespiede ook meteen weten dat er meegekeken werd. Oeps.
Ik lees vandaag in de krant dat, omdat we nu allemaal een weekje of wat thuiswerken, bedrijven allerhande software laten installeren om (de productiviteit van) medewerkers in de gaten te houden. Zoals de waard is, maar ik zie graag af van alle bevoegdheden.