Bomen over Bob

Bob Dylanfans zijn doorgaans mateloos. Het is nooit genoeg. Het officiële oeuvre van Dylan telt inmiddels bijna veertig albums en dan is er nog de eindeloze reeks Bootleg Series die door team Bob op de markt wordt geslingerd en zijn er honderden illegale bootlegs. Een echte fan moet alles hebben, ook de documentaires en de boeken. Een boek over Dylan is goed, een dik boek is beter. Zo blijkt al in aflevering 1 van de 26-delige podcastserie De Bobcast, op zoek naar Bob Dylan als makers Chris Kijne en Lars Hulshof op bezoek gaan bij presentator Matthijs van Nieuwkerk. Er hangen foto’s van Dylan aan de muur, de platen staan in de kast, evenals de boeken. Verlekkerd constateert Kijne: ‘Hele dikke boeken.’ Van Nieuwkerk beaamt: ‘Hele dikke boeken.’ En veel.

Hulshof beleefde rond zijn twintigste aanvankelijk een paar valse starts met het werk van de veelzijdige rocktroubadour. Zo zag hij zag Dylan ergens rond de eeuwwisseling in Rotterdam. ‘Tijdens het optreden in Ahoy leken alle nummers op elkaar en het geluid was slecht. Het was voor mij een soort bucketlistdingetje. Dylan gezien, check. Pas toen ik later een opname van dat concert hoorde, viel het kwartje.’ Voor Kijne was het op zijn veertiende, midden jaren zestig, wel meteen liefde op het eerste gezicht. ‘Muziek, liefde en politiek kwamen door die man ineens bij elkaar. Dat is in de rest van mijn leven bepalend geweest voor hoe ik naar de hele wereld en alle mensen erop kijk.’ Of zoals gast Matthijs van Nieuwkerk het in de eerste aflevering zegt: ‘Dylan was de leidsman in mijn vormende jaren.’

De formule van podcastserie De Bobcast? Samen met fans het werk van Dylan ontrafelen. Niet alleen maar een duik in de gitzwarte groeven nemen, maar ook met acteurs, schrijvers, geestelijken, presentatoren, filmmakers en muzikanten kijken wat zij van Dylan hebben opgestoken. Hulshof: ‘Als het gaat over Dylan gaat het automatisch over meer: religie, de geschiedenis van Amerika...’ ‘Literatuur, poëzie,’ vult Kijne aan. ‘En: hoe kijk je als kunstenaar tegen je publiek aan?’

De podcast zal dus het werk van Dylan overstijgen en zeker geen Bob Dylanencyclopedie willen zijn. Het gaat om de verhalen. Van Nieuwkerk die bijvoorbeeld vertelt hoe hij op zijn 57ste als een bakvis bij Dylans tourbus in Parijs staat te wachten tot De Man naar buiten komt. Kijne vindt het aandoenlijk en erg herkenbaar. Hulshof en Kijne noemen zichzelf bovengemiddelde fans. ‘Maar we zijn geen totale freaks,’ benadrukt Kijne. Wat maakt die honger naar Dylan van de echte fans nu zo groot en waarom is het leuk om daar met anderen over te praten? Kijne: ‘De fascinatie voor Dylan blijkt niet leeftijdgebonden. Ik heb het, Lars ook – maar hij is dertig jaar jonger dan ik – en ik ken mensen van rond de twintig die iets met Dylan hebben. Dat is leuk om te zien. Maar het mooiste is dat er zo veel raadsels zijn. Dylan zelf is een raadsel, en dat houdt hij goed in stand door zichzelf telkens weer opnieuw uit te vinden. Je kunt er allemaal prima over filosoferen en speculeren.’

En waar gefilosofeerd en gespeculeerd wordt, ligt ruzie nogal eens op de loer. Dat weet Kijne ook. Hij kreeg onmin met een van zijn beste vrienden. Over Dylan natuurlijk, over de kerstplaat waar hij in 2009 plotseling mee op de proppen kwam. ‘Ik begreep dat album wel,’ stelt Kijne. ‘Dylan wil alle soorten muziek maken en ook nu was het weer meer dan interessant. Mijn vriend schreef me: “De stront van de keizer stinkt net zo erg als die van anderen, alleen zijn volgelingen willen het niet ruiken.” Dat vond ik wel wat ver gaan.’