Snack

We kwamen terug van een sportwedstrijd, de vader van een vriendje chauffeerde en stopte op een onverwachte plek om ons te trakteren. Nu kom ik echt niet uit een volkorengezin waar we alleen maar rijstwafels met oneindig aangelengde ranja kregen als tussendoortje, maar in een snackbar wist ik niet goed de weg. Ik was nooit verder gekomen dan een frietje mét, de rest van de menukaart kwam me Russisch voor. De vader van het vriendje suggereerde dat ik net als de andere jongens ook een frikandel speciaal zou nemen. Ik was veertien, denk ik, schot in de roos. Desondanks heb ik het altijd bij friet gehouden en de berenklauwen, mexicano’s en aanverwante artikelen links laten liggen. Dus toen het in Draadstaal veelvuldig over kipcorn ging, had ik weer geen idee wat dat moest voorstellen. Is het een gebrek of een zegen?

Tien jaar geleden moest ik een keer met de trein. Op het kleine station hier bij het Mediapark zat een snackbar die een bord op straat had gezet waarop onder elkaar geschreven stond: ‘Turkse pizza, Kapsalon, Döner Kebab, Shoarma, Köfte.’ Ik maakte een foto, zette die op Facebook met in het commentaar iets over branchevervaging en dat je nu je haar kon laten knippen in de snackbar. Nu krijg ik nooit veel likes of reacties, maar nu bleef het wel heel erg stil.

In NRC lees ik dat Wopke Hoekstra geen lijsttrekker van het CDA wil worden en dus ook geen premier. Om te illustreren hoe wereldvreemd hij is, wordt in het stuk anekdotisch verhaald dat hij tijdens een les op een middelbare school niet blijkt te weten dat ‘kapsalon’ een snack is. Wopke, ik had op je gestemd.