Bar ongezellig

Een bankoverval die overging in een gijzeling van een stadsbus vol passagiers en een dagenlange doelloze tocht door Duitsland en Nederland. Hijgerige pers die de gijzelnemers gretig fotografeerde en interviews afnam, plus een bizar stuntelende politie. De gijzeling van Gladbeck in 1988 was een aaneenschakeling van gebeurtenissen zo bizar dat Hollywood het niet had kúnnen verzinnen, in een setting – het troosteloze Ruhrgebied van de jaren tachtig – die niet méér tot de verbeelding kon spreken.

Een beter of spannender onderwerp hadden journalist Marcel van Roosmalen en zijn jeugdvriend Roel Gootzen niet kunnen bedenken voor hun zesdelige podcast De gijzeling van Gladbeck, met heerlijk stemmige synthesizermuziek die gebruikt kon worden voor de soundtrack. Uit de gesprekken die de twee voeren tijdens hun vierdaagse roadtrip door Duitsland blijkt dat Gootzen – geschiedenisleraar van beroep – de gebeurtenissen destijds via de Duitse zenders op de voet volgde en het verhaal hem sindsdien nooit meer helemaal  heeft losgelaten. De podcast is zijn manier om het voor eens en altijd goed te doorgronden.

Van Roosmalen kreeg het verhaal via Gootzen te horen en is meer geïnteresseerd in het gedrag van de Duitse journalisten. Zij ontpopten zich tijdens de driedaagse gijzeling tot sensatiebeluste bloedhonden die zonder scrupules een gijzelnemer lieten poseren met zijn geweer tegen iemands keel of het hoofd van een slachtoffer optilden om het beter te positioneren voor de camera’s.

‘Deze gijzeling zal later door journalisten worden gezien als een gitzwarte bladzijde,’ begint Van Roosmalen iedere aflevering zijn introductie. ‘Maar wat is hier gebeurd?’ Deze vraag beantwoorden Van Roosmalen en Gootzen door de gangen van de gijzelnemers na te gaan. Ze bezoeken de plek van de bankoverval, de wegrestaurants waar is gegeten of naar de wc gegaan, en volgen dezelfde route. Onderweg spreken ze verschillende betrokkenen, al hebben ze, zoals Van Roosmalen meermalen mokkend opmerkt, niet allemaal evenveel te vertellen. Het moppergehalte van de columnist is sowieso ongekend hoog, ook omdat hij ‘nog nooit zo ziek is geweest’.

Een gegeven dat vooral in het begin behoorlijk afleidt van het verhaal, zeker wanneer hij aanschuift bij een interview met een tachtigjarige terwijl hij een ander interview uitzit ‘vanwege corona’. Nu is de reis duidelijk gemaakt vóór de lockdown of anderhalvemetersamenleving, maar het blijft vreemd dat dit verder niet wordt verduidelijkt. Het gemopper drukt daarnaast ook een behoorlijke stempel op de sfeer in de auto. Echt gezellig is het niet. Al past dat ook wel weer bij een reconstructie van een van de meest absurde gebeurtenissen uit de recente Duitse geschiedenis.