Als ik met mijn auto naar Haarlem reed, nam ik vaak een mandje postduiven mee. Die liet ik onderweg los – ik keek ze na zolang ik kon. Het waren jonge dieren, die nog moesten leren zo snel mogelijk naar huis te vliegen. Soms nam ik wel eens een collega mee die niet van duiven hield, hij noemde ze vliegende ratten. Hij bleef altijd chagrijnig in de auto zitten en luisterde later ongeïnteresseerd naar mijn opwinding over de geheimen die duiven zich eigen moeten maken om hun huis te kunnen vinden.
Tactiele gevoeligheid
Ooit heb ik incunabelen bestudeerd in Haarlem. Het was een onderzoek van de Gemeentelijke Universiteit in Amsterdam, waar ik woonde.