Boekentips

Julia Phillips’ Verdwijnende aarde (Meulenhoff) begint als een klassieke whodunit. Twee meisjes, Aljona (11) en Sofia (8), krijgen vanaf een rotsstrand op het Russische schiereiland Kamtsjatka een lift aangeboden door een vriendelijke vreemdeling die de afslag naar hun huis voorbijrijdt… Maar al zorgt hun verdwijningszaak tot het eind voor suspense, wat volgt is vooral een ingenieuze rijgketting van verhalen over door het drama ‘aangeraakte’ vrouwen. Vulkanoloog Oksana, bijvoorbeeld, de enige getuige van de ontvoering. Directrice van een cultureel centrum Alla, wier tienerdochter óók verdween. Of moeder Marina, die als journaliste voor een Poetingezinde krant werkt. Via hen en in lyrisch Grote-Russenproza schetst Phillips het leven in deze schitterende, schrijnend afgelegen streek in al haar (multi-etnische) complexiteit. Imponerend debuut.

 

DIRK-JAN ARENSMAN

 

‘De liefde is net zo ondoorzichtig als het raam van een plee,’ zegt tante Vittoria tegen nichtje Giovanna, en de liefde in al haar glorieuze, pijnlijke en onbereikbare verschijningsvormen, daar zindert het van in Het leugenachtige leven van volwassenen (Wereldbibliotheek) van Elena Ferrante: niet alleen de romantische variant, maar ook die tussen ouders en kinderen, exen, vriendinnen en familieleden. Ferrante tapt in haar nieuwe roman met gulle hand uit het vertrouwde vaatje en lokt je opnieuw Napels binnen, waar ze minutieus het woelige gevoelsleven van de dertienjarige Giovanna blootlegt. Inderdaad, weer een intelligent meisje vol twijfels en onzekerheden dat afscheid neemt van haar jeugd en ontdekt dat liefde, seks en aantrekkingskracht weinig met elkaar te maken hebben.

KATJA DE BRUIN

Beginnend docent Sylvia Barrett hoopt haar leerlingen op een highschool in New York liefde voor literatuur bij te brengen, maar stuit op een bureaucratisch schoolsysteem en onmogelijke leerlingen. Up the Down Staircase uit 1964, vertaald als De aftrap op (Atlas Contact), werd een bestseller omdat Bel Kaufman haar ervaringen met de loodzware en schrijnende onderwijspraktijk treffend en met veel humor beschrijft aan de hand van een bonte verzameling correspondentie: de met ‘Adm. Zak.’ ondertekende onbegrijpelijke memo’s van ‘de Admiraal’, de briefjes vol spelfouten van leerlingen uit de ideeënbus en de briefwisseling met een collega. ‘Mijn boek had vandaag geschreven kunnen zijn,’ heet het in het nawoord uit 1991. Dertig jaar later gaat dit nog steeds op.

MAARTEN VAN BRACHT