Eindige trouw

Mediator: ‘Jullie hebben een eigen huis, met hypotheek erop, wat zijn jullie ideeën daar over?’

Marga: ‘Ik zou er het liefst blijven wonen, we hebben het gebouwd zien worden en het naar onze zin ingericht. Het is echt een lekker plekje.’

Mat: ‘Nou, eh, ik ben niet zo gebonden aan dat huis, eerlijk gezegd. Het is voor mij alleen te groot, ik zou tevreden zijn met een appartementje en een mooi balkon.’

Vanaf de eerste scène in de roerende documentaire Tot de dood ons scheidt zit de kijker in de spreekkamer van de echtscheidingsmediator en kijkt het zestigplusstel dat recht voor hem zit in de ogen. Zo zijn we getuige van de pijnlijke, soms confronterende, verdrietige weg die Mat en Marga na 42 jaar huwelijk uiteindelijk naar de ondertekening van hun echtscheidingsconvenant brengt. En van nóg een zestigplusechtpaar: Bennie en Gerda, 37 jaar getrouwd.

In een aantal bijeenkomsten met de eigen mediator bespreekt elk paar de oorzaak van hun breuk – Mat: ‘Ik ben twee jaar geleden uit de kast gekomen’ –, hun overwegingen – Gerda: ‘Ik heb altijd het gevoel gehad er alleen voor te staan’ –, hun onmacht – Marga: ‘Mat is alles voor me, nog steeds’ – en hun angst – Bennie: ‘Het is confronterend, Gerda heeft al wat spulletjes weggehaald’. We zien ook empathie. Mat: ‘Ik wil het huwelijk beëindigen, maar hoop dat we als vrienden verdergaan.’ En de nog aanwezige verbondenheid na bijna veertig jaar samenzijn. Bennie: ‘Laat Gerda maar de foto’s verzorgen, als ze dat netjes doet vind ik het goed zo.’ Uit elkaar gaan is een pijnlijk proces, laat staan als je bijna zeventig bent en samen een leven achter de rug hebt. Een gedeeld verleden, kinderen, kleinkinderen.