Omdat aan mij te zien is dat ik niet graag uit mezelf met vreemden praat, word ik vaak door vreemden aangesproken.
Treinverhalen
Ik sta op het tweede perron te wachten, ik moet mijn vrouw ophalen, zij komt met een mondkapje uit Amsterdam.
Ook nu weer, een rokende man komt naast me staan en begint een verhaal over het verloop van zijn scheiding. Het is lang geleden, hij zit in een internationale trein met kleine coupés, het is laat op de avond, hij zit tegenover een vrouw, verder is er niemand. De stilte die tussen hen blijft hangen, is voor de vrouw wel te dragen, maar de man heeft net definitief met zijn echtgenote gebroken en wordt gekweld door zijn nieuwe eenzaamheid.
Hij vertelt het verhaal over zijn gebroken huwelijk. Het heeft twaalf jaar geduurd, maar na zes jaar is de ontrouw binnengeslopen. Er is eigenlijk geen hoofdschuldige, man en vrouw hebben ieder in het geheim een nieuwe partner gekozen. Het huwelijk is gered, de scherpe kanten zijn eraf. De man en de vrouw hebben dezelfde schuldgevoelens, er is evenwicht.
Dat wordt na enkele jaren in een winkelstraat verstoord, de twee paren komen elkaar tegen. De scheiding wordt alsnog voltrokken, met alle emoties van dien. De vrouw in de trein heeft tranen in haar ogen bij dit verhaal. Iedereen die dit leest, begrijpt dat er in deze kleine coupé een nieuwe liefde is ontstaan.
Terwijl de trein uit Amsterdam arriveert, neem ik afscheid van de rokende man. Ik wens hem geluk met zijn nieuwe huwelijk en prevel nog enkele levenslessen.
In de auto naar huis vertelt mijn vrouw dat ze in de trein een verhaal gehoord heeft van een vrouw die haar toekomstige man in de trein heeft leren kennen. Het is hetzelfde verhaal. Ik vraag ongerust of de vertelster haar mondkapje wel heeft opgehouden.