Dat de hoofdpersoon in deze adaptatie van Walter Tevis’ gelijknamige roman een vrouwelijk schaakgenie is, was ook een aanbeveling, zelf heb ik leren schaken van mijn moeder, die tot het moment dat ik haar kon verslaan mijn hoogstpersoonlijke schaakgenie was. Ik wilde zelf ook graag een schaakgenie zijn, was daarom altijd op zoek naar die ene briljante zet, die ik nooit vond, en ondertussen was ik alweer hopeloos in een vork gelopen. Toen ik later met vrienden een tijdje heel veel schaakte, verschenen er ’s nachts voor ik in slaap viel stellingen voor mijn ogen, zeker wanneer ik ongenadig had verloren. Ongezonde sport, concludeerde ik, zelden meer een stuk aangeraakt.
Genie
Ik koester een kleine fascinatie voor het genie, dus toen ik las dat niemand minder dan Garry Kasparov bemoeienis had gehad met de serie The Queen’s Gambit was ik al half verkocht.