Fictie

Niet dat ik het niet weet, natuurlijk weet ik precies wat er wel echt gebeurd is en waar ik de werkelijkheid een klein duwtje heb gegeven, net even de bocht om, opdat de zin, de alinea, misschien wel het hele stukje nét even wat lekkerder loopt, wat beter aankomt, wat langer blijft plakken. Ik neem mijn eigen werkelijkheid als uitgangspunt, maar helaas is dat vaak een hompje bruine klei, en wanneer ik u dat iedere week zou voorschotelen, zou mij geen lang leven als stukjesschrijver beschoren zijn. Dus kneed ik dat hompje een beetje en glazuur ik, paar uurtjes in de oven en dan staat daar opeens een leuk vaasje, of een asbak als ik dicht bij mijn waar gebeurde kleiverleden blijf. Inmiddels is dat hompje bruine klei dan wel een beetje uit beeld. Is dat erg? Kunt u al jarenlang feit en fictie in mijn woorden niet onderscheiden en ligt u daar wakker van? Ik hoop het toch niet. Maar goed, ik ben dan ook niet van koninklijken bloede en u bent geen minister van Cultuur in het Verenigd Koninkrijk. Die wil namelijk graag dat Netflix een sticker met ‘Fictie’ op de serie The Crown plakt omdat hij bang is dat iedereen alles wat daarin gebeurt voor waar zal aannemen. Het gekke is dat nu ik dit opschrijf ik bijna niet kan geloven dat dit echt gebeurd is, dat er echt een minister is in het Verenigd Koninkrijk die wil dat er een sticker met ‘Fictie’ op een dramaserie wordt geplakt. Maar het is echt zo. Echt waar. Ik heb het net opgeschreven en er niet eens een beetje glazuur over gedaan. Voor de zekerheid heb ik er wel ‘Fictie’ boven gezet.