Ramp

Dat overkomt me niet vaak, nooit eigenlijk. Wanneer ik mijn zegeningen zou moeten tellen, bijvoorbeeld omdat dat verplicht wordt in het nieuwe normaal, kom ik tot één, maar dan wel een waar veel mensen jaloers op zijn. Wanneer ik slaap, slaap ik. Wanneer ik wil slapen, slaap ik. In alle situaties, onder alle omstandigheden, staand, zittend, in het stro, op de grond, hangend aan de reling van een boot. U denkt nu dat ik overdrijf, maar dit is slechts een greep uit mijn geheugen – beelden die ik soms alleen van horen zeggen heb omdat ik zelf in die andere wereld was. Dat ik deze ochtend wakker gestoken werd door een getal was daarom een van die zeldzame keren dat de realiteit zich mengde met de droom. Er kwam nog een getal aanzeilen, 1472. Het waren geen pincodes, al zal er ongetwijfeld iemand dit lezen en zich afvragen waarom ik over zijn of haar pincode droom. Ik duwde mezelf omhoog, al was er ook een deel dat me naar beneden trok, als wist het dat daarboven een ongemakkelijke waarheid op me lag te wachten.