Worst
Ik ben een lezer kwijtgeraakt. Nee, niet door die opeenstapeling van verkeerde jaartallen, daarvan vermoed ik zelfs dat dat eerder een bindmiddel zal zijn.
We houden ervan om elkaar op fouten te wijzen, te corrigeren, te vermanen, dus hoe groter de kans dat er in deze kolom een fout staat, hoe fijner. De kwijtgeraakte lezer houdt niet van de kolom. Voor haar, een horizontale lezer, was het prettiger toen de tekst nog in korte kolommen verdeeld van links naar rechts te lezen was, in plaats van driehonderd woorden recht naar beneden.
Ik hoop deze lezer terug te winnen met de openingszin van dit stukje. Die past denk ik goed op één regel, kan dus moeiteloos van links naar rechts gelezen worden, de lezer hoeft voor het begrip van deze zin niet af te dalen.
Heeft de kwijtgeraakte lezer gehapt of heeft ze zichzelf horizontaal van de bladzijde af gelezen? De schrijver zal het nooit weten, kan niet voelen of de verloren lezer op dit punt in de verticaal nog bij hem gebleven is. Wandelen we samen door de tekst en belanden we amechtig bij de laatste punt? Jezus, schrijf toch eens wat horizontaler!
In de wereld van de kwijtgeraakte lezers, de verloren lezers, de ontleesden wordt er van alles verzonnen om deze mensen terug te vinden. Joop Akerboom, hij bestaat echt, maar ik voel dat om deze naam een oer-Hollandse roman heen kan, ontwikkelde Scrollbook.
Daarin wordt de potentiële lezer met behulp van interactie en animaties lekker gemaakt, opdat hij geneigd is ‘een groter commitment’ aan te gaan en in het boek te stappen, zo lees ik in de Volkskrant. De lezer moet worden opgewarmd en lekker gemaakt. Er moet de lezer een worst voorgehouden worden, waar hij achteraan zal lezen. Is de worst lekker genoeg, dan mag de tekst zelfs een beetje verticaal.