In de voetsporen van Tim Knol

De kiem voor zijn wandeldrang werd gelegd in de zomer van 2019, toen Tim Knol na een optreden op muziekfestival Zwarte Cross ernstige gezondheidsklachten kreeg. ‘Ik had nooit last gehad van mijn ongezonde levenswijze, maar ik werd kortademig en was vaak duizelig. De echte wake-upcall was dat ik tijdens een optreden uitvalsverschijnselen in mijn vingers kreeg. Ik kon mijn werk niet meer goed doen. Toen heb ik het roer omgegooid.’

Wandelen bleek voor de muzikant de meest voor de hand liggende optie om zijn gezondheid een boost te geven – en een aantal overtollige pondjes kwijt te raken. En Knol is niet van het halve werk. ‘Ik ben meteen als een obsessieve gek gaan wandelen, tussen de tien en twintig kilometer per dag. Daar ben ik niet meer mee gestopt.’ Meestal trok hij er alleen op uit, soms liep er een vriend mee. ‘Jan “The Lazy Man” hield me weleens gezelschap. Net als ik wilde hij minder lazy worden.’ Veel plezier beleefde Knol aanvankelijk niet aan het wandelen. ‘Het was bloedheet in augustus. Bij 35 graden liep ik twaalf kilometer door de duinen te beuken. Wel gaf het me een kick dat de kilo’s eraf vlogen, elke week een paar. Maar ik wandelde puur en alleen om gewicht te verliezen.’

De wandellust nam toe op het moment dat zijn wandelclub vorm begon te krijgen. Met Ferry Roseboom, oprichter van platenmaatschappij Excelsior, was Knol al langer van plan om wandelingen in combinatie met muziek te organiseren. Roseboom was eerder betrokken bij het festival Wanderlös in Zuid-Limburg, dat vanwege corona nooit goed van de grond is gekomen. ‘Samen wilden we een community opbouwen van mensen die genieten van akoestische muziek en een mooie wandeling.’ Toen Knol in mei 2020 in de media zijn wens kenbaar maakte, kwamen er zo veel positieve reacties dat De Wandelclub een dag later een feit was.

Sindsdien trekt Knol – totdat de lockdown er een voorlopig einde aan maakte – met een gitaar op zijn rug en dertig mensen in zijn kielzog de natuur is. Twee of drie keer per dag maakt hij wandelingen van een kilometer of acht op diverse mooie plekken in Nederland, zoals Natuurpark Lelystad of Vlieland. Ook minder bekende locaties als Oude Buisse Heide en de Overasseltse Vennen vormen een wandeldecor. ‘Het is hartstikke leuk, maar ook best zwaar,’ vertelt Knol. ‘Op een dag loop ik in totaal tussen de zes en negen uur, samen met zo’n tachtig mensen. Dat vergt sociaal gezien veel energie. Na een dag ben ik helemaal leeg.’

artikel gaat verder onder het kader

Maar hij geniet ook van het directe contact met zijn fans. ’Mensen zijn blij dat ze eindelijk weer eens livemuziek kunnen horen. Normaal zie je mij van een afstandje op een podium, nu kun je drie uur lang met mij wandelen. Het is bijna een privéconcert.’ Onderweg babbelt hij wat met de wandelaars, voor zover de anderhalvemeterregel dat toestaat. Er worden tips uitgewisseld over fijne wandelroutes, en ‘er wordt er veel over muziek geluld natuurlijk. Vaak zijn het muziekliefhebbers die meelopen.’ Sommige wandelaars hebben zich laten inspireren door Knol en besluiten ook af te vallen. ‘Mooi om te zien dat door mij ogen zijn geopend.’

Tijdens een wandeling houdt de muzikant twee keer halt voor een mini-optreden. De locatie is vaak bijzonder, zoals een koeienstal, een boerderij of ergens op de hei. ‘Midden in de natuur spelen is waanzinnig,’ vertelt Knol. ‘Niet alleen voor de mensen, maar ook voor mij als artiest. We zoeken met De Wandelclub ook echt de mooiste natuurplekjes op van Nederland. Bij Enkhuizen bijvoorbeeld eindigden we met de groep in De Dromedaris, een verdedigingstoren die je terugvindt op bijna elk schilderij van deze omgeving uit de VOC-tijd. Nu zit er een theaterzaaltje, dat zijn wel de leukere dingen.’

Het vereist wel enige aanpassing: optreden in de vrije natuur. Knol: ‘Het is tien keer zo zwaar. Ik speel zonder versterking, dus alles moet uit mezelf komen. Je krijgt al snel de neiging om jezelf te overschreeuwen.’ Maar er zijn ook voordelen. ‘Spelen in een bos geeft een enorme kick. De akoestiek is supermooi en het geluid klinkt heel droog.’ Knol speelt tijdens een korte stop vooral uptempoliedjes uit zijn repertoire: ‘Als je in de buitenlucht goed wil overkomen voor een groep van dertig man moet de beuk erin. Rustige liedjes zijn dan bijna niet te doen.’

Vanwege de coronamaatregelen liggen de activiteiten van De Wandelclub nu al viereneenhalve maand stil. ‘Heel irritant.’ Er is wel het een en ander gepland voor betere tijden. Zo heeft Knol een aantal collega’s annex wandelliefhebbers opgetrommeld om volgens hetzelfde concept met een select gezelschap de natuur in te trekken. ‘De Wandelclub heeft nu ruim 1700 leden en het is de bedoeling dat iedereen een keer mee kan lopen. Ik kan niet alles zelf doen, omdat ik ook nog mijn eigen optredens heb. En na twee of drie keer meelopen met Tim Knol weet je het ook wel weer... Onder anderen Clean Pete, Meindert Talma, Thijs Boontjes, Gallow Street, Anne Soldaat en Paceshifters hebben hun medewerking al toegezegd. Vanaf september dit jaar organiseert De Wandelclub ook culturele wandelevenementen vanuit een camping, met diverse acts en een diner vooraf.'

Knol kijkt verder dan de natuur. In de toekomst wil hij ook stadswandelingen organiseren met markante Nederlanders, voor zover de coronarestricties dat toestaan. ‘Het lijkt me gaaf om met Nico Dijkshoorn een wandeling door Leiden te doen.’

In de eerste editie van De Wandelgang, het clubblad van De Wandelclub, met bijdragen van onder anderen Gijsbert Kamer, Maartje Wortel en Knol zelf, beschrijft Dijkshoorn zijn afkeer van wandelen in groepsverband. Gaat dat geen problemen opleveren? ‘Met mij erbij lukt het vast wel, haha.’

Een andere droomgast van Knol is Maarten van Rossem, met wie hij graag een wandeling door Utrecht zou willen organiseren. ‘We zitten vol met plannen en zijn onze ideeën nog aan het uitrollen. Als er versoepelingen van de maatregelen komen, maken we meer bekend.’

De lente is in aantocht. Voor veel wandelaars het favoriete wandelseizoen. Geldt dat ook voor Knol? ‘Nee, ik loop net zo graag bij slecht weer. Vorige week heb ik op Terschelling nog in de storm gewandeld. Dat was supervet! Dan ervaar je pas echt de kracht van de natuur. Het is voor mij het ultieme geluksgevoel om helemaal kapot en doorweekt thuis te komen en op de bank te ploffen. Ja hoor, met een biertje erbij. Dat heb ik lang niet meer gedaan, maar het mag nu weer af en toe.’