Na het douchen was ik een diamanten oorbel kwijt die ik van mijn lief had gekregen en in plaats van o nee dacht ik: die zal hier wel ergens op de vloer liggen, en ja hoor. Zelfs het achterkantje vond ik terug. Zo gaat dat nu eenmaal, dacht ik, ik vind ze altijd terug, ik kan ze niet verliezen. Ik weet dat zoiets niet waar is, dat voor mij geen andere regels gelden dan voor de rest van de mensheid. Maar zoals dat gaat met optimisme: ook al weet je dat het niet realistisch is, het stookt je humeur zo lekker op.
Bloesem
De stemming leek rigoureus om te slaan. Ik merkte het aan een paar opvallende gedachtes.