25 jaar in de eredivisie

Dave von Raven (zang en gitaar): ‘Dit is een speciale plaat voor mij. Het was niet mijn eerste release bij Excelsior, van mijn vorige band, The Madd, waren al twee albums op het label verschenen. Op Springlevend staan ook hertaalde versies van een paar favoriete nummers van me. “Simone” is een bewerking van “The Dancer”, een obscuur lied van de Australische band The Allusions. Omdat het publiek klaagde over mijn slechte Engels, ben ik volledig overgegaan op het Nederlands. Ik heb sindsdien nooit meer een zin in het Engels gezongen.’

Jelle Paulusma (zang, gitaar, orgel, melodica en Wurlitzer): ‘Het is niet mijn favoriete plaat, wel de meest dierbare. We maakten een enorme sprong in onze muzikale ontwikkeling. Hij heeft echt smoel. Hoewel onze muziek altijd gecategoriseerd wordt als West Coast pop, valt dit album daarbuiten. We waren net gedumpt door ons Britse label, maar een nieuwe plaat gingen we sowieso maken. We waren hecht, als een broederschap.’

Meindert Talma (zang en keyboards): ‘Dammen met ome Hajo was een soundtrack-cd bij mijn debuutroman over mijn jeugd. Het zette veel in beweging. Voor het eerst, en voor het laatst, tekende ik een platencontract voor drie albums. Ook kreeg ik voor het eerst recensies in landelijke kranten en ik ging op tournee, als voorprogramma van Daryll-Ann. Vanwege “Versmobiel ondernemer” mocht ik een week lang in een SRV-wagen spelen, en later op Noorderzon. Met dit nummer trad ik ook op in De plantage, dat was erg belangrijk.’

Ralph Mulder (zang en gitaar): ‘Dit album was voor mij een kantelpunt: ik besefte voor het eerst dat ik dit altijd wilde blijven doen. Ik heb de plaat nooit meer in zijn geheel gehoord, omdat ik het te vermoeiend vind om er zonder oordeel naar te luisteren. Wel kwam er een paar keer een nummer voorbij in een café, zonder dat ik meteen doorhad dat het van ons was. Mooi deuntje, dacht ik dan. Dat betekent dat het met die plaat wel goed zit.’

Erik de Jong (alle instrumenten): ‘Voor een popmuzikant was ik aan de late kant met mijn debuut. In 2001 stuurde ik mijn demo op naar Excelsior en die werd, zo gaat het verhaal, per toeval door Jelle Paulusma van Daryll-Ann op een feestje uit de stapel gepikt. Terwijl ik ’s nachts post stond te sorteren, werd mijn lot dus daar bepaald. Vervolgens kwam Ferry Roseboom langs in Nieuwegein. Ik dacht toen dat er veel van dat gesprek afhing, maar nu ik hem alweer twintig jaar ken, weet ik dat hij toen allang wist dat we gingen samenwerken. Je kunt in retrospectief rustig stellen dat Ferry de geestelijk vader van Spinvis is.’

Roald van Oosten (zang, gitaar, Philicorda, xylofoon, handklap): ‘Voor ons was dit tweede album een hoogtepunt. We hadden een berg goede songs en producer Frans Hagenaars gaf alles technisch mooi vorm. Onze ideeën gingen alle kanten op. De tweede helft van de plaat bevat weirde nummers, zoals “Keep Eleven on” en “Horrorscope”. “Situations/Complications”, dat ik er niet op wilde hebben, werd een radiohit. De albumtitel was eerst No Rest for the Wicked, maar het werd uiteindelijk No Rest for the Alonely, vrij naar John Lennon. Tijdens de opnamen kwamen we in tijdnood. Je hoort hoe haastig de gitaar-overdubs erop geknald zijn, hilarisch!’

Roos Rebergen (zang, piano en accordeon): ‘Als ik mijn debuut nu hoor, klinkt het grappig en ontroerend. Een meisje van achttien dat niet zo goed weet hoe ze met de wereld moet omgaan. Het rammelt aan alle kanten, maar dat maakt het ook puur en mooi. Iedereen zei tegen me: je eerste album is belangrijk om naar buiten te treden. En inderdaad: je maakt maar één keer je debuut. Dat heb ik in mijn oren geknoopt. Die plaat was alles wat ik toen in me had.’

Torre Florim (alle instrumenten): ‘Ik was een onwetende, jonge gast. Dat eerste album heb ik helemaal in mijn eentje gemaakt. Er zit een soort grenzeloze creativiteit in. Ik hoor mezelf zoeken en experimenteren, ik wist niet precies wat ik aan het doen was. Oude platen luister ik zelden terug. Het is lang geleden, ik was toen een ander persoon. Soms spelen we nog iets van dat album, maar dat voelt een beetje gek. Het kost moeite om het aan te laten sluiten bij het nieuwe materiaal.’