Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Ik heb het stuk ‘Het nieuwe hormonaal’ (VPRO Gids #31/32) aandachtig gelezen en ben het helemaal eens met Dzifa Kusenuh, dat ‘je het gewoon op school zou moeten leren’. ‘Het’ in dit geval gaat over menstruatie, anticonceptie en wat er allemaal nog meer bij komt kijken.

Ik ben een 53-jarige homoseksuele man en heb een beperkte seksuele opvoeding gehad. Ik heb nooit seks met een vrouw gehad en weet dus ook weinig over de anatomie van de vrouw uit eigen ervaring.

Ik denk dat zulke lessen op school een verrijking voor veel leerlingen kunnen zijn. En daarmee ook het begrip voor elkaar veel beter zou kunnen worden. Dank u wel voor deze zeer interessante bijdrage in onze VPRO Gids.

MANFRED HABES,, HERTEN

Met plezier kijk ik al jaren naar uw programma Zomergasten. Wat mij opvalt, is dat Janine Abbring elk jaar een vraag heeft over het privéleven van de gast.  Waarom wil men altijd iets weten van het privéleven? Het lijkt wel een roddelblad. Gelukkig lopen de meesten gasten niet in deze valkuil.

BEN VERWEIJ

Toen Zomergast Roxane van Iperen haar trauma niet op tafel wilde leggen, ging ik 11 jaar terug in de tijd, naar een Zomergast in 2010 die haar trauma, met als symptoom een depressie, ook niet wilde bespreken. Van Iperen schotelde ons in plaats daarvan het trauma der trauma's voor: de Holocaust. Zo groot en zo donker dat de aandacht van het persoonlijke trauma werd afgewend.

Ze had ook kunnen zeggen tegen Janine: ‘ik wil er niet op ingaan, omdat het pijn doet.’ Dan had ze ons allemaal een spiegel voorgehouden en ons onze struisvogelstrategie doen laten voelen. Een strategie die pandemisch is en destructief. Het enige middel dat ik ken om het slachtoffer-daderpatroon te doorbreken vraagt moed. Moed om te voelen, moed om te begrijpen en de moed om de conclusies die je had getrokken over je trauma bij te stellen.

Nu bleef de olifant op de caravan staan, ook nadat Janine haar eigen verleden te berde bracht.

Er schijnen overtuigingen te bestaan dat emoties voelen en bespreken gelijk staat aan sentimenteel drama, of dat we 'verstandig' met onze emoties moeten omgaan. De eerste zijnde een onvermogen en de tweede zijnde een overlevingsstrategie. Maar de kracht van kwetsbaarheid heeft een grote emancipatoire werking op de kijker die durft te voelen en doet mensenlevens veranderen. Wanneer we niet durven te voelen en de boodschappen van onze emoties niet willen begrijpen, krijgen we voor bedtijd de donkerste bladzijden uit onze geschiedenis voorgelezen zonder ook maar iets te leren.

VERONIQUE CORJANUS,, BERGSCHENHOEK

Beste Janine. Ga vooral door met Zomergasten. Helemaal top! Maar houd svp op met ‘ik bedenk me dat…’ te zeggen, terwijl je je helemaal niet bedenkt. Het komt je geloofwaardigheid niet ten goede.

JENNY M. YTSMA

Hans van Wetering schrijft op blz. 65 (VPRO Gids #31/32) in ‘De duiven van Rabbi Dolittle’ dat Tel Aviv tegenwoordig een miljoenenstad is. In werkelijkheid telt Tel Aviv nog geen 500.000 inwoners.

ROBERT MULDER