Films on demand

Verenigd Koninkrijk 1946. Horror van Alberto Cavalcanti, Charles Crichton, Robert Hamer en Basil Dearden. Met o.a. Mervyn Jones, Roland Culver, Antony Baird, Judy Kelly en Miles Malleson.

Klassieke en invloedrijke griezelfilm van Ealing Studios die draait om een groep mensen die dromen hebben gehad, die zich schijnen te herhalen in de werkelijkheid. Vooral het laatste verhaal, waarin Michael Redgrave een buikspreker speelt die tot waanzin wordt gedreven door zijn pop, is fantastisch. In 2015 door de Britse krant The Guardian verkozen tot een van de vijfentwintig beste horrorfilms aller tijden (plaats 15). Tevens een van de favoriete ‘scary movies’ van Martin Scorsese.

Servië/Frankrijk/Italië 2004. Drama van Emir Kusturica. Met o.a. Slavko Stimac, Natasa Solak, Vesna Trivalic en Aleksandar Bercek.

Ingenieur Luka wil een spoorlijn aanleggen naar zijn Bosnische dorpje om het toerisme te stimuleren. Maar de oorlog breekt uit, zijn vrouw verlaat hem, zijn zoon wordt krijgsgevangen genomen en hijzelf wordt verliefd op de moslima die geruild moet worden tegen zijn zoon. Zoals gebruikelijk vult Emir Kusturica (Time of the Gypsies) zijn film binnen de kortste keren met wildebrassen, beren, varkens, honden en mafkezen. Dat viel in 2004 niet bij iedereen in goede aarde: door de oorlog af te doen als een parade van zatlappen bagatelliseerde hij het menselijk leed, vonden sommige critici. Maar voor de liefhebber is Life is a Miracle vooral een energieke en surrealistische wervelwind die toont dat oorlog simpelweg waanzin is, en dat je er daarom maar beter om kunt lachen. Tweemaal bekroond in Cannes, onder meer met de Palm Dog (voor de beste hondenrol van het festival).

Verenigde Staten 2020. Drama van Bill Ross IV en Turner Ross. Met o.a. Peter Elwell, Michael Martin en Shay Walker.

Spoiler alert: Bloody Nose, Empty Pockets van de experimentele filmbroers Bill en Turner Ross is geen documentaire, zoals de film wel suggereert, maar een docudrama. Over de laatste dag (en vooral nacht!) van een bar in Las Vegas die zijn deuren moet sluiten. Omdat alles in de film zo levensecht voelt – de ‘acteurs’ in de film spelen soms zichzelf en worden ook echt dronken – zou je nooit denken dat de gesprekken min of meer verzonnen zijn. En dat de film niet werd opgenomen in een bar in Las Vegas, maar in een bar in New Orleans! Desalniettemin: intrigerend, meeslepend en zonder meer oprecht.

Noorwegen 2020. Documentaire van Viktor Kosakovskiy.

Baanbrekend portret in zwart/wit, zonder muziek of commentaar, van de zeug Gunda en haar biggen, plus een stel kippen en koeien. Met zijn geduldige, betrokken camera laat regisseur Kosakovskiy (Aquarela) ons met nieuwe ogen kijken naar het dagelijks bestaan van de dieren die het vaakst op ons bord belanden. Dat levert veel ontroerende en enkele wrede observaties op, maar zet ook vraagtekens bij diergedrag waarvan we verrassend weinig weten. Een mijlpaal in de emancipatie van het dier tot volwaardig filmpersonage: niet vermenselijkt, als natuurwonder of symbool, maar als op zichzelf staand wezen.