Danny moet het doen

Wat een gemiddeld mens in een leven nodig heeft aan adrenaline verbruikt Danny Ghosen in een week. Als we hem begin december benaderen voor een interview moet hij ons vriendelijk teleurstellen: hij is een paar weken van de radar, in Soedan om precies te zijn. Daar draait hij de laatste reeks van zijn NTR-serie Danny in Arabistan. Voor Ghosen is een bezoekje aan zo’n land de gewoonste zaak van de wereld. In zijn programma’s maakt hij abstracties tastbaar, of het nu ver weg is of dichter bij huis, waar hij zich onder meer in de ondoordringbare werelden van neonazi’s, motorclubs en pedofielen begaf.

Begin januari komt het alsnog tot een telefonische interviewafspraak. Er is ook een goede aanleiding voor, want sinds 1 januari is Ghosen officieel in dienst van de VPRO, waar hij het programma Danny’s wereld gaat maken, een programma waarin hij opnieuw verslag doet van problemen en spanningen bij groepen die doorgaans moeilijk toegankelijk zijn. Maar voor het zover is, verruilt Ghosen de woelige Soedanese binnenlanden even voor ‘het bos’. Een reportage over gevaarlijke Nederlandse bosbewoners? Een spannend verhaal over giftige bomen? Nee hoor, hij is gewoon even op ‘minivakantie’. Zelfs de grootste ophefjagers hebben soms behoefte aan rust.

Ghosens programma’s staan niet bekend om hun kalmerende uitwerking op het gemoed: regelmatig word je ‘getrakteerd’ op verhalen waar je misschien liever verre van was gebleven. Ghosen betreedt werelden waarin de gemiddelde tv-kijker niet dagelijks bivakkeert. Meestal doet hij dit zonder enige angst of terughoudendheid. Hij is brutaal en rücksichtslos, soms een lastpak, maar bovenal is hij een gedreven journalist op zoek naar afwijkende verhalen. In die zin is zijn overstap naar de VPRO een volstrekt logische. Dat eigenwijze anarchistische heeft altijd in hem gezeten, of het nu was als jong broekie bij PowNews of als verhalenjager bij de NTR.

Deze loopbaan ligt niet direct voor de hand. Ghosen (1978) groeit op in Beiroet, maar in 1993 ontvlucht hij met zijn familie de aanhoudende burgeroorlog in Libanon. Uiteindelijk komt het gezin in een asielzoekerscentrum in Drenthe terecht. Het bestaan in de havenstad wordt verruild voor een kalm leventje in een oude, kapotte bungalow zonder verwarming tussen de hunebedden.

Innerlijke onrust is het gevolg: Ghosen leert voor meubelmaker, schilder en automonteur, en hij volgt nog drie andere opleidingen. Maar nergens is hij op zijn plek en even speelt hij met de gedachte om Nederland dan maar te verlaten. Gelukkig is er voor zoekende zielen altijd nog een laatste reddingboei: de journalistiek. Ghosen spreekt Arabisch, dus wellicht kan hij ooit aan de slag als Midden-Oostencorrespondent.

Het Midden-Oosten zal later inderdaad een van zijn vaste stekken worden, maar dan niet in de hoedanigheid van correspondent. Ghosen bekwaamt zich uiteindelijk in het maken van spraakmakende reportages, iets waar correspondenten zich niet zo snel aan zullen wagen. Nadat hij in 2010 is afgestudeerd, wil hij maar één ding, of eigenlijk twee: filmen en monteren. Dat hij vervolgens vrijwel een decennium lang vóór de camera zal staan, had hij nooit kunnen voorzien, laat staan dat hij ooit als documentairemaker bij de VPRO zou belanden.

Het begin van Ghosens carrière heeft veel weg van de zoektocht die zijn jeugd tekende. Zijn journalistieke basis wordt gevormd bij de anarchisten van PowNed, waar hij in 2011 als verslaggever gaat werken. Een goede leerschool noemt Ghosen die periode een kleine tien jaar later. Elke dag iets actueels maken, vaak op een totaal andere manier dan op dat moment gebruikelijk is in omroepland. Zwaar en moeilijk werk, maar altijd iets nieuws. De grenzen opzoeken. Vaak op je bek gaan, maar veel leren.

Ghosen zet zichzelf in mum van tijd op de kaart als ‘de pittbull van PowNews’. Een confrontatie met een boze medewerker van de Angolese ambassade resulteert in een bloedneus en verloren tand. Ook pleegt hij – verkleed in oranje boerka – stemfraude en doet hij zich in een Kroatisch opvang-kamp voor als vluchteling. Alles om misstanden bloot te leggen.

Maar naarmate de jaren vorderen, wordt de brutale journalist empathischer. In 2016 stapt Ghosen over van de EO – nadat hij hier twee jaar heeft gewerkt – naar de NTR, en hij ziet kans zijn journalistieke vaardigheden nog verder aan te scherpen. Naar eigen zeggen is hij in die jaren vooral gegroeid in interviewen. Aanvankelijk vindt Ghosen het moeilijk om iemand een verhaal te laten vertellen zonder zijn eigen mening te ventileren of mensen tegen zich in het harnas te jagen. Nu gaat hij meer op zoek naar de balans tussen kritisch en redelijk: iemand zijn of haar verhaal laten doen zonder zélf boos weg te benen. Voor Danny op straat krijgt hij mensen voor de camera die hier vrijwel op geen enkele manier toe te bewegen zijn. Maar verwacht geen warm bad: hij komt niet om hun pr-praatje aan te horen, maar om vragen te stellen. Soms moet dat empathisch. Soms kritisch. Soms verontwaardigd. En soms moet er ook gewoon een beetje gelachen worden.

Ghosen wordt ook door zijn vakgenoten steeds serieuzer genomen. Zijn reportage over de extreemrechtse groepering Britain First in Danny demonstreert wordt in 2018 genomineerd voor een Tegel, de belangrijkste journalistieke prijs in Nederland. In 2020 krijgt hij een nominatie voor de Sonja Barend Award voor het beste televisie-interview, naar aanleiding van zijn geruchtmakende interview met pedofiel Nelson in Danny op straat. Staat ie ineens tussen grote namen als Eva Jinek, Matthijs van Nieuwkerk en Coen Verbraak. Hilarisch toch? Zeker voor iemand die amper tien jaar geleden is afgestudeerd. Het gaat allemaal zo snel dat hij soms even vergeet om op adem te komen.

Hij lijkt op zijn plek bij de NTR, maar als VPRO-hoofdredacteur Anouk Kamminga hem benadert voor een overstap begint het toch te kriebelen. De twee werkten eerder samen bij productiebedrijf CCCP, dus ze weten wat ze aan elkaar hebben. Tegelijkertijd lonkt ook het grotere geld: Ghosen wordt benaderd door diverse commerciële omroepen, maar hij blijft liever bij de publieke omroep. Zo’n commerciële lokroep is verleidelijk, maar werken voor de NPO is voor hem een vanzelfsprekendheid. Dáár wil hij zich verder ontwikkelen en zijn programma’s naar een nog hoger niveau tillen.

Met een beetje fantasie zou je Ghosen inmiddels een rauwere polderversie van Louis Theroux kunnen noemen: altijd op zoek naar uitzonderlijke verhalen in al even uitzonderlijke werelden. De brutaliteit is er nog altijd, maar heeft gezelschap gekregen van een integere journalist.

Bij de VPRO wil hij zijn identiteit behouden, maar wat uiteindelijk echt voor hem telt is het eindresultaat. Hoewel veel van zijn programma’s zijn naam dragen, draait het niet om Danny Ghosen. Een titel is maar een titel, en een naam is maar een naam. Hij lacht als hij grappend aangeeft ‘voorlopig niet op te zullen stappen’ als zijn naam niet verwerkt wordt in de titel van toekomstige VPRO-programma’s.

‘Waar hoop je over vijf of tien jaar te staan?’ Een veelgestelde maar nogal onzinnige vraag, want wie weet dat nou? Een vraag die je Ghosen niet snel zult horen stellen, en zelf zou hij het antwoord vermoedelijk ook schuldig moeten blijven: het bijdehantje groeide zo snel uit tot een grote speler in de journalistiek dat er eigenlijk geen label op hem te plakken is. Natuurlijk kijkt hij naar mensen die hij goed vindt, zoals Thomas Erdbrink en Ruben Terlou, maar laat hem vooral zijn eigen identiteit behouden. Anders heb je niets aan hem.

Zijn eigen ding doen, heet dat dan. Spraakmakende televisie maken, mooie documentaires naar de mensen brengen. Maar ook maatschappelijke problemen aankaarten rond thema’s die ons allemaal aangaan, zoals in Danny op straat. Verhalen die mensen vaak niet kennen of die genegeerd worden – Ghosen wil ze aan het licht brengen. Hij wil zich journalistiek onderscheiden, of het nu over pedofilie of over jongeren met messen gaat. En hij wil nog veel meer verborgen plekken van de samenleving onderzoeken. Iemand moet het doen.