Een soort diapositief van guilty pleasure zou het moeten zijn denk ik. Voorlopig houd ik het maar even op canonschaamte. Ik ben drie keer, of misschien zelfs wel vier keer blijven steken in de serie Breaking Bad. De allerbeste serie die ‘ik’ ooit zag en die ik staat hier tussen aanhalingstekens omdat ik dat niet ben, maar al die andere ikken die mij dit vertelden. Nou, nee dus. Wat een antipathiek, niet charmant, humorloos zootje mensen was dat. Geen traan, geen lach, geen opgetrokken wenkbrauw had ik ervoor over. Niks aan te doen, maar leg het maar eens uit. Meestal zwijg ik erover.
De canon van het pre-streaming deel van mijn leven, momenteel in allerlei varianten opgediend onder de noemer 70 jaar televisie is een stuk overzichtelijker. Daar horen in mijn geval ook allerlei Busby Berkeley-films bij van de double bills op zondagmiddag bij de BBC, heel veel Duitse krimi’s, makelaars-tv (soort Funda avant la lettre met afgrijselijk slechte foto’s van treurige slaapkamers, daarover later nog een keer), Het programma met de muis, helaas ook Bassie & Adriaan (over schaamte gesproken) en Het journaal heel lang als middelpunt van de avond waarbij gezwegen moest worden.
Veel, maar je kunt er geen YouTube mee vullen. Wel goede gespreksstof voor mij en mijn leeftijdsgenoten, omdat we allemaal ongeveer hetzelfde hebben gezien, ook alle treurigheid die we nu overdadig aan het compenseren zijn met abonnementen op streamingdiensten. Bijna allemaal, want toen het laatst over de nieuwste James Bond ging, klonk het plotseling: ‘Ik heb nog nooit een James Bondfilm gezien.’ Schaamteloos.