vrijdagetalage

Nu klassieke musici zo langzamerhand gewend zijn om onder erbarmelijke omstandigheden te spelen in park, kantine of portiek, valt op dat sommigen zich door niets van de wijs laten brengen. Zoemende ijskasten, koffiemachines, gepraat, gerinkel, geratel, voorbijrazend verkeer – het deert ze niet. Ze blijven altijd kalm, ook als collega’s geforceerd luid gaan spelen, hun concentratie verliezen, haperen, of de weg kwijt raken. Onverstoorbaar en met volle overgave doen ze als een soort brandweermannen hun werk. Het is razend knap.