Boekentips

Als je ouders Henk en Aafke heten is de kans groot dat je in Hengelo of Emmen bent geboren, maar Anne Bokma is toch echt Canadese. Ze werd gedoopt in de Dutch Calvinist Canadian Reformed Church en haar jeugd stond volledig in het teken van die benauwend starre kerk. Op haar twintigste stapte ze eruit. Niet alleen verloor ze het contact met haar familie, ze moest ook op zoek naar een nieuwe vorm van zingeving. In Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven (Ten Have) doet ze in geestige, persoonlijke reportages verslag van haar ervaringen met (geiten)yoga, paddo’s en zangtherapie. Haar toon is licht, maar haar intenties zijn oprecht en ze komt gaandeweg tot waardevolle inzichten.

KATJA DE BRUIN

Dit soort kleinigheden (Nieuw-Amsterdam), de tweede prachtnovelle van Claire Keegan, is gebaseerd op een lang verborgen Ierse gruwelgeschiedenis. Die van de door katholieke nonnen gedreven Magdalen-wasserijen namelijk, waar tienduizenden ongehuwd zwangere meisjes werden gevangengezet en tewerkgesteld, terwijl hun baby’s stierven of werden geadopteerd. Kolen- en houthandelaar Bill Furlong ontdekt tegen Kerstmis 1985 dat de fluistergeruchten rond het klooster in New Ross, County Wexford kloppen, wanneer zo’n meisje hem smekend aanspreekt. Níét mee bemoeien, aldus zijn vrouw Eileen (en de communis opinio). Maar bij de goedhartige anti-Scrooge Furlong, wiens moeder hetzelfde had kunnen overkomen, blijft het knagen. Zijn in rijk, gedetailleerd proza gevatte innerlijk leven maken haast evenveel indruk als de historische feiten. De bitterzoete finale is onvervalst zakdoekmateriaal.

DIRK-JAN ARENSMAN

Haar roman De Effingers, over opeenvolgende generaties Duits-Joodse bourgeoisie tot aan de Holocaust, kreeg pas ver na de oorlog de erkenning die dit monumentale epos verdient, maar Gabriele Tergit was in de Weimarrepubliek al een beroemdheid door de vele rechtbankverslagen die als journaliste tot 1934 schreef. Ze durfde als vrouw aanvankelijk nauwelijks de imposante rechtbank in Berlijn-Moabit te betreden, maar de belangstelling van krantenlezers voor dit genre in opkomst was groot in het gistende Weimar, waar het strafrecht nogal achterliep bij de maatschappelijke ontwikkelingen. Met humor en oog voor detail typeert Tergit de verdachten uit uiteenlopende milieus en schildert de rechtsgang tot aan de uitspraak. Over de lente en de eenzaamheid (Van Maaskant Haun) bevat de nodige pareltjes.

MAARTEN VAN BRACHT