Je leest dit artikel gratis. Wil je meer van de VPRO Gids? Neem een abonnement. Nu 12 weken voor slechts 10 euro. Ik wil meer lezen →
©
VPRO Gids
abonneer
Tasje
Op de cover van The New Yorker staat een poes die door een raam naar dwarrelende herfstbladeren kijkt. Al een halfjaar valt iedere week The New Yorker door mijn brievenbus.
Naar de covers van dat blad kan ik lang kijken, zeker als er een poes op staat. Het effect van zo’n cover kan heel sterk zijn, want nu wil ik een poes. Daar moet ik een week weerstand tegen bieden en hopen dat bij het volgende nummer een kraanvogel covermodel is. Ik wilde helemaal geen jaarabonnement op The New Yorker, want ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik me eindeloos in de voorkant kan verliezen, en daarna leg ik het blad op de stapel.
Wat ik dacht dat ik wilde was het tasje dat het blad cadeau geeft. Ik had zo’n tasje, van een eerder proefabonnement op The New Yorker dat ik ook vergeten was tijdig te beëindigen, en dat was kapot. Het leek me destijds een goed alternatief toen we in winkels geen gratis tasjes meer kregen. Dat was het niet. Het was te klein voor de dagelijkse boodschappen en scheurde snel. Het was ook een tasje waar iets op stond. Zoals er langer geleden tasjes waren met ‘Stop kernenergie’, en daar hoorde een bepaald soort man bij. Die man ben ik niet geworden, maar ik denk dat ik ook geen nepintellectueel wil zijn met een New Yorker-tasje en een ongelezen stapel New Yorkers. Waarom dacht ik dat ik weer zo’n tasje wilde?
Filmregisseur Wes Anderson koestert een lange liefde voor The New Yorker en maakte de film The French Dispatch als een ode aan dit tijdschrift. Het was een visuele lawine van prachtig gestileerde beelden waar ik na bijna twee uur amechtig onder vandaan kroop. Deze film zou ik wel 300 keer kunnen zien. Kan ik er een abonnement op nemen? Ik hoef geen tasje.