Bus

Zelf voelde ik me prima op mijn gemak in de ronkende bus, want ik bracht mijn halve jeugd erin door. Wat ik nog vaker deed was wachten, in het bijbehorende bushokje. Wachten tot het zou ophouden met waaien en regenen. En uiteraard wachten op de bus. Dat deed ik overdreven lang, omdat ik er vaak absurd vroeg al stond. Het gebeurde namelijk regelmatig dat ik op een weidse weg naar een bushokje liep en in de verte de bus al keihard langs het bushokje zag rijden.

Te vroeg! Welk openbaar vervoer komt nou te vroeg?!

De bussen in Drenthe, die kwamen te vroeg. En als je vervolgens drie uur op de volgende bus moest wachten zorgde je wel dat je er de volgende keer absurd vroeg stond. Bij voorkeur naast de weg, met je hand omhoog, want anders reed de bus je alsnog keihard voorbij. Het waren wrede mensen, die bestuurders.

In de herfstvakantie gingen we een week naar Drenthe, omdat ik een haat-liefdeverhouding met die provincie heb. We huurden een auto en kregen een upgrade. Toen we door het grauwe, regenachtige landschap reden zag ik veel eenzame, grauwe, verregende bushokjes in het grote niets staan. Soms met een dakje, soms alleen een glazen wand, soms alleen een paal met de dienstregeling. Soms met verregende mensen, ruim op tijd, wachtend op de bus. Haha, dacht ik, terwijl ik in de warme auto naar de kleumende reizigers zat te kijken. Ik zit hier lekker droog en warm.

Er is maar één upgrade nodig om mij in een wrede snob te doen veranderen.