Kunst

Geen redenen om de kunst in kwestie niet goed te vinden. Allesbehalve.

Kunst heeft ook iets ongrijpbaars, dat is het mooie en gekke ervan. Soms gebruiken mensen kunst om iets wat ze gek vinden een beetje belachelijk te maken. Is dit kunst? Vast kunst. Zeker kunstenaar of zo. Moet dit kunst voorstellen?

Mijn bloedeigen lieve, gekke moeder maakte zich hier regelmatig schuldig aan. Ook toen ik zelf in de kunst was gegaan. Mijn enorme, vakkundig opgestapelde mega-afwas: ‘Een project voor de kunstacademie, neem ik aan?’ Kapotte schoenen of hippe scheur in broek: ‘Kunst?’ Ik had ooit eens (één keer maar, echt) de meest vreselijke kater ooit: ‘Is dit een kunstperformance?’

Er was een moment waarop ik besefte dat dit ook in mijn voordeel zou kunnen werken. Ze is kunstenaar. ‘Ach,’ zeggen mensen dan vanzelf, ‘vandaar.’

‘Waarom zit u hier in het donker verlichte ramen vanuit een auto te fotograferen?’

‘Kunst. Ik ben kunstenaar.’

‘Waarom ben je 34 en kun je nog geen glaasje absint betalen?’

‘Kunstenaar.’

‘Waarom plassen jullie midden in de nacht achter een struik in het plantsoen? En waarom staat iemand dat te fotograferen?’

‘Wij zijn van de kunstacademie!’

‘O oké, vandaar.’

Ik hielp eens met een kinderfeestje. Een speurtocht door het park. Langs de lintjes, de bizon, de kastanjeboom. Laat het ei niet van de lepel vallen, gooi een kastanje in de ring. Pak een stuiterbal, drink een pakje Fristi, hap naar de koeken.

In het prieeltje met de op de avond ervoor verstopte Smarties lag een man te slapen. Naast hem lag een berg lege blikjes bier en een heleboel lege doosjes Smarties.

‘Waarom ligt deze meneer hier?’ vroegen de kinderen.

‘Kunst,’ zei ik snel. ‘Deze meneer is kunstenaar.’

‘O oké,’ zeiden de kinderen. En ze liepen naar het volgende kruisje op de schatkaart.