Dat zei Alexander Klöpping toen hij aanschoof bij Media Inside. Dat stond in NRC. Trendwatchers zeggen dit online al een poos. Allemaal beschrijven ze de vibeshift als een grote culturele omslag. Je hoeft niet te vragen waar, want hij is overal. In de muziek. In de mode, waar de periode 2010-2020 trendy is in plaats van de vroege jaren 2000. In de cultuuroorlog, die ging om woke tegen niet-woke, maar inmiddels is geëvolueerd tot een industrie waarin narcisten komen bovendrijven.
Vibeshift
‘De vibe is geshift.’
In het boekenvak, waar in zes maanden tijd 3000 boeken verschenen die grotendeels allemaal onbesproken blijven en waar de nieuwe Adriaan van Dis niet verder komt dan een eerste druk. In de bioscopen, waar nooit meer iets echt mainstream is. Films scoren nog wel, maar de nieuwe Spider-Man is niet meer zo’n gebeurtenis als het vijf jaar geleden zou zijn geweest.
Dat wat mainstream was is veranderd in een gepersonaliseerde tijdlijn die bij iedereen anders is. Daarom komen onze gesprekken steeds vaker niet meer overeen. Niemand zag wat jij zag. Momenteel lezen 44 mensen deze column, wetende dat het maandenlang al over deze vibeshift gaat, maar is er ook een lezer die dit nu voor het eerst leest.
De vibeshift is een paradigma dat onzichtbaar was en ook nog eens verschoven is. Een trend die van toepassing is op alle trends. Een die in tegenstelling tot alle andere trends ook écht overal te zien is. Van Los Angeles tot Alphen aan de Rijn is de vibe geshift. Het duikt overal op, als een blauwe Kia Picanto wanneer je net zelf een blauwe Kia Picanto hebt gekocht. Alles wat je hiervoor wist over cultuur is gedateerd, irrelevant, verwisseld met de smaak van een puber die het wél voelt. Je loyaliteit aan de trends van weleer is een achilleshiel geworden. Niks is wat het was.
Onder de tegels van de stad ligt allang geen strand meer. Er liggen glasvezelkabels waardoor nieuwe vibes reizen.