vrijdagetalage

‘Mijn werk gaat niet over anorexia,’ zei de Noorse fotograaf Lene Marie Fossen (1986-2019), ‘het gaat over menselijk lijden.’ Op haar tiende stopte Fossen met eten. Voortaan leefde ze op vier voedingsdrankjes per dag. Fossen beschreef haar aandoening als ‘een gevangenis, waarin mijn ziekte alle beslissingen neemt’. In de documentaire The Self Portrait (2020) van Katja Høgset, Margreth Olin en Espen Wallin zien we hoe ze haar strijd tegen de dodelijkste van alle psychiatrische aandoeningen combineerde met haar succesvolle loopbaan als kunstfotograaf. Fossens zelfportretten, die ze steevast schoot in een verlaten leprahospitaal op Chios en die sinds 2011 in galerieën te zien waren, worden geprezen om hun mise-en-scène, kleurgebruik, ruimtelijkheid en – dat vooral – de lichtval, die wel met die van de grote meesters van de schilderkunst zoals Johannes Vermeer vergeleken  wordt. Tegelijk zijn die zelfportretten bijna te pijnlijk om naar te kijken, net als deze documentaire over haar levenslange strijd met anorexia en haar zoektocht naar verlossing in het maken van kunst.