Beerheid

Luidruchtig, met hun handen, het liefst als nudistenberen. Chaos tijdens het eten ben ik gewend. Mijn moeder had zelden een hele maaltijd in één keer klaar. Daarom aten we vaak in delen, in de keuken. Soms met onze handen, als het eten het toeliet. We besloten dat dat sowieso veel gezelliger was. Soms mocht ik aanschuiven bij een klasgenootje, als mijn moeder moest werken. Die aten warm tussen de middag en het was allemaal tegelijk klaar.

Mijn moeder maakte in haar eentje kabaal voor zes, maar daar was het stil. Voor het eten kort en verplicht, erna ook het hele middagmaal. Ze bereidden vaak gerechten waarvoor je bijna de hele dag thuis moest blijven. Mijn moeder deed liever iets anders. De broers en zussen van mijn klasgenootje waren veel ouder en deden ook liever iets anders. ‘Zo vaak als ze kunnen.’

Er werd gebeden en daarna werd er in totale rust gegeten. En waar mijn klasgenootje bijna uit elkaar viel van verveling, daar genoot ik juist van de rust. Door alle rust viel hun manier van eten wel ontzettend op. Ze aten met bestek en leken een tactiek te hebben. De vader maakte een puntige bult in zijn wang en kauwde deze met korte, krachtige bewegingen weg. De moeder was de hele maaltijd bezig om alles op haar bord in piepkleine stukjes te snijden. Vlak voordat alle borden leeg waren at ze razendsnel alle stukjes op. Zonder te kauwen, leek het. Misschien had ze ergens last van. Wat er ook was, ze zweeg erover. Mijn vriendje zelf schoof alles in één keer naar binnen terwijl hij glazig voor zich uit keek. ‘Ik ben aan het uittreden,’ fluisterde hij.

Om mijn afkomst niet te verloochenen probeer ik ook nu nog een bepaalde mate van beerheid te accepteren.

‘Wat kijk je gek, mama,’ zeggen mijn beren.

‘Ik ben aan het uittreden.’