Boekentips

De titel klinkt ongeveer zo opwindend als die bebrilde figuur op het omslag, overdwars slapend in een badkuip, oogt. Verrassing: Het literatuurcongres (Koppernik), de pas tweede novelle die van de hyperproductieve Argentijn César Aira werd vertaald, blijkt een enerverend staaltje ratelabsurdisme; de neerslag van een briljant, totaal oververhit brein. Want, zeker, schrijver/vertaler César bezoekt zo’n congres. Maar dan wel met als doel om stiekem een cel van de Mexicaanse schrijver Carlos Fuentes te bemachtigen, en met een leger van diens klonen de wereld te veroveren. Verder vindt César dankzij het achteloos oplossen van een eeuwenoud raadsel een piratenschat, mijmert hij onder véél meer (semi)lucide over kunst, waan en werkelijkheid, en loopt dat kloonmeesterplan uit op een hilarisch sciencefiction-B-filmfiasco.

DIRK-JAN ARENSMAN

Elke jonge vrouw die een roman schrijft over ingewikkelde relaties wordt onvermijdelijk langs de Sally Rooney-lat gelegd. Zo ook Johanna Hedman (1993), die in Trio (Ambo|Anthos) de driehoeksverhouding tussen Thora (arrogant want rijk én slim), August (flierefluitende kunstenaar) en Hugo (introverte provinciaal) verkent. Dat gaat gepaard met het bekende navelstaren waar bevoorrechte twintigers zo goed in zijn, maar ook met klinische observaties over het onvermogen de ander (vrienden, ouders, geliefden) werkelijk te doorgronden. Daarnaast leert Hedman je iets over de paradoxale houding van Zweden ten opzichte van hun vaderland, ‘een gemeenschappelijke schaamte over het feit dat je zowel werd aangelokt tot als neerkeek op het geordende leven van de middenklasse in de Scandinavische steden’. Volwassen, veelbelovend debuut.

KATJA DE BRUIN

Na haar vele geboekstaafde omzwervingen door het Midden-Oosten, Afrika, Oost-Europa en China, keerde Lieve Joris (1953) terug, deels uit schuldgevoel, naar haar uitgebreide familie in West-Vlaanderen, die ze als negentienjarige ontvluchtte. Ze waren thuis met negen broers en zussen. Na Terug naar Neerpelt, over haar oudste broer Fonny, draait het in Hildeke (Altas Contact) voornamelijk om haar jongere zus Hildegard, maar ook om de nadagen van haar vader. Na de dood van hun ouders ontfermen de broers en zussen zich over Hildeke, die Down heeft. In een sobere stijl, liefdevol en met veelzeggende details beschrijft Joris haar milieu van herkomst, familietrekjes en familiespanningen, aftakeling, afscheid en verdriet. Geliefde Hildeke met haar ‘zingend hartje’ houdt de familie bijeen.

MAARTEN VAN BRACHT