Activist tot in de kist

‘Ik ken Hedy d’Ancona via haar man, Aatje Veldhoen. Ik vond haar direct een leuke vrouw. Ze is geestig, intelligent, welbespraakt. En ze lacht om mijn grapjes, dan vind ik iemand natuurlijk sowieso leuk! In 2017 heb ik Hedy gevraagd of ze Babs wilde zijn op mijn huwelijk, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Ambtenaren zijn saai, maar Hedy gaf een oergeestige speech. Ik noem haar nog steeds Babs.

Met Hedy praat ik niet over politiek, daar weet ze veel te veel van af. Wel over toneel, mannen en verhoudingen. Hedy is heel open over haar leven en de liefde, ze neemt geen blad voor de mond. Soms kletst ze wel erg veel, dan denk ik: nu wil ik ook even wat zeggen.

Inmiddels zijn onze mannen allebei overleden. Dat verlies, dat is een van de minder leuke kanten van ouder worden. En de liefde verandert ook. Hedy neemt het de laatste jaren steeds meer op voor de zichtbaarheid van ouderen.

Dat is natuurlijk broodnodig. Het is heel vervelend om als oudere een quantité négligeable te worden. Ik heb daar zelf niet zo’n last van, net als Hedy ben ik geen persoon om achter de geraniums te belanden. Maar je krijgt wel eens rotopmerkingen. Toen ik een keer zat te pokeren op kunstenaarssociëteit De Kring zei iemand tegen me: “Oh, heb je je seniorenmomentje?” Dan denk ik echt: houd je stomme rotkop. Dus ik vind het heel goed dat Hedy zich opwerpt als boegbeeld van de ouderen.

Het mooie is: als je met leeftijdsgenoten bent, valt de ouderdom weg. Vanbuiten zijn we misschien ouder, maar vanbinnen zijn we nog hetzelfde. Overigens, over de buitenkant gesproken: Hedy kleedt zich altijd fantastisch. Ze heeft het feminisme een mondaine touch gegeven. Een wuft boegbeeld, dat is ze.’

‘Hedy en ik hebben elkaar in de jaren zeventig leren kennen toen we allebei aan het beginselprogramma van de Partij van de Arbeid werkten. We zaten samen bij de Rooie Vrouwen, de feministische beweging van de partij, en maakten ons sterk voor een eerlijke verdeling van kennis, macht én arbeid. Ik kan me herinneren dat we meeschreven aan het verkiezingsprogramma van de PvdA Amsterdam en dat Hedy zich hard maakte voor meer vrouwen hoog op de lijst. Toen zei een van de aanwezige mannen: “Als al die vrouwen op de lijst moeten, is er straks geen plek meer voor mij!” Ze heeft ervoor gezorgd dat er binnen de PvdA veel meer aandacht is gekomen voor man-vrouwverhoudingen.

In de tijd dat Hedy staatssecretaris en minister was, zat ik in de Tweede Kamer. Ze kan goed compromissen sluiten, maar dat deed ze niet op onderwerpen die ze echt belangrijk vond, zoals emancipatie en discriminatie. Ik vind het een vreselijk woord, maar ze is een fantastische voorvrouw. Naar Hedy werd geluisterd. En ze kan zelf ook goed luisteren. Ze straalt een enorme vrolijkheid uit, terwijl ze heel kwaad kan worden als het om de inhoud gaat. Maar die vrolijkheid, daar is niemand tegen bestand.

Je kunt de politiek uit de jaren tachtig en negentig niet vergelijken met hoe het er nu aan toegaat. Politici hebben veel minder respect voor elkaar, maar wij kregen in onze politieke jaren ook met heel wat vrouwonvriendelijkheid te maken. Niet dat ik eronder heb geleden hoor, maar als je je kop boven het maaiveld uitsteekt ben je een kreng.

Als we het tijdens een debat niet met elkaar eens waren, kon Hedy wel eens gepikeerd raken. Waarom ik haar zo tegensprak? Maar daarna konden we altijd weer snel lachen met elkaar. Dat is tot op de dag van vandaag zo: we hebben heel veel lol samen. En we roddelen graag. Waarover? Nee, dat weet ik niet meer.’