Weten is winnen

‘Nee, daar teken je ook voor. Ik heb het alleen tegen Geert Jan en Anne gezegd. Omdat we de laatste uitzending van het seizoen wonnen keerden we pas na de zomer weer terug. De nacht voor de opname sliepen we in een hotel in Loosdrecht, want het begon vroeg. Extra kleren mee voor als we door zouden zijn, en dat was het geval. Een hele leuke dag. Dat decor is trouwens helemaal nep. Geen echte boekenkast, maar een met boeken bedrukte lap stof die op houten latjes gespijkerd is. Daarachter staat een keukentrapje met een schavotje en twee stoelen. Daar mag je zitten om te kijken hoe je tegenstander het doet.’

‘Ja, ik geloof het wel. Een keer met twee letters en twee keer al na een. Henriette zag “plezierjacht” en “kinderarbeid”, zij is heel goed met anagrammen. Maar “geschiedenis” zag ik als eerste. Met één letter. Het kon ook niks anders zijn. We hadden een g op één. Het was geen woord dat op ig eindigde en het zou vast beginnen met ge. Er was een c, en ook een h, dus dan weet je: die twee zitten meestal bij elkaar en waarschijnlijk ook bij de s. Dus ja, zo bekijk je dat. De paardensprong hebben we ook geoefend. Ik heb een heleboel achtletterwoorden als paardensprong gemaakt en die naar de kinderen gestuurd. Los maar op jongens, is een goede oefening.’

‘Ja, en Anne en Henriëtte hadden ook flink geoefend met het opzoeken. Je krijgt een lijst met de boeken die in de studio staan, die hebben ze allemaal uit de bibliotheek gehaald en bestudeerd. Anne heeft zelfs nog een zelfgemaakte tutorial rondgestuurd. Die heette “Hoe zoek ik iets in een boek op voor 2 voor 12”.’

‘Ja, nog steeds. Ik weet vrij veel van klassieke muziek. Topografie vind ik leuk, geschiedenis is heel interessant. Er zijn gebieden waar ik weinig van weet, zoals popmuziek. Ik kan Bieber niet van Sheeran onderscheiden. Sport, mwah. Van tennis en schaatsen weet ik wel iets, maar van de rest weinig. Maar goed, je mag wel wat missen toch?’

‘Zou kunnen. Mijn oudste broer heeft voor een feest van mijn moeder, waar alle kinderen en kleinkinderen waren, weleens een grote quiz gemaakt over de familie. Daarnaast ook nog een juniorenquiz voor de kleinkinderen en een makkelijke Engelstalige variant speciaal voor onze Schotse zwager. Die weet natuurlijk veel minder over de familie.’

‘Dat was een heel grappige quiz van de EO, live op zaterdagavond. Daarin zat Bernhard van den Bosch met twee kandidaten aan tafel. Via een speciale lijn konden kijkers thuis inbellen en als je beter was dan een van de kandidaten in de studio mocht jij de volgende keer komen. Belde ik een keer in en een week later zat ik daar op zaterdagavond. Ik won en mocht terugkomen, en dat elf weken lang. Toen verloor ik.’

‘Nee hoor. Alleen hier in Stadskanaal wist men het wel, want van bakker Blom kreeg ik toen een taart met daarop iets als: er gaat niets boven Stadskanaal. Mijn jongste broer heeft trouwens ook drie keer meegedaan aan Per seconde wijzer, maar helaas haalde ook hij de derde ronde niet. Mijn dochters zijn nog bij Lucky Letters met Victor Reinier geweest en Geert Jan zat in de SmarTest. Dat was een kennisquiz voor jonge mensen met Lucille Werner, maar die heeft niet lang bestaan. Toen Lucille vroeg waarom hij meedeed zei Geert Jan: “Ten eerste heb ik zelf een Smart” – was ook zo – “en ten tweede wou ik jou weleens zien. Haha.’

het artikel gaat verder onder dit kader

‘Volgens mij is die niet aan het afnemen. Nee.’

‘Ik denk het wel. Als ik iets zie of lees, sla ik dat onbewust en ongewild toch op.’

‘Ja, bijna. Er was een hotel geregeld, waar ook de kandidaten uit andere landen zaten. Bijna alles werd voor ons geregeld. Alleen de telefoonkosten werden niet vergoed en ik belde elke avond naar huis. 53 was ik toen. De volgende dag was de opname. Eerst een uitgebreide briefing in de green room, daarna omkleden en in de grime. Er werd nog een buslading bejaarden losgelaten op de tribune, want er moest natuurlijk wel publiek bij. En toen begon het.’

‘Even denken. Deens, Noors, Zweeds, Oudnoors, IJslands. Nederlands, Frans, Duits, Engels natuurlijk, Grieks, Latijn, Italiaans. Zijn dat er twaalf? En ze was bezig met Maleis, want ze had een Foster Parents-kindje op Java.’

‘Ja. Henry noemde mij trouwens eerst Mickey. Ik zei: het is geen Mik-ie, maar Mie-ke. Het naambordje heb ik nog. En ook een gesigneerde foto met daarop: “Lots of love, Henry.” Zo’n bijzondere man.’

‘Best goed. Eerst werd ik dagwinnaar, dat ging redelijk snel en daarna werd ik winnaar van de week en kwam ik in de halve finale. De opname daarvan was veel later, dus ik ben twee keer op en neer geweest voor een paar opnamedagen in Manchester. Bij dagwinst kreeg je een penning in plexiglas, won je de week dan ging je met een klok naar huis en je kon ook champagneglazen met vergulde voetjes winnen. Als je de finale haalde kreeg je The Times Atlas of The World en voor de winnaar was er een beker plus een wereldcruise. Leuk hoor, maar het ging mij bij alle quizzen altijd in de eerste plaats om de kennis en de weetjes.’ 

‘Die begon heel slecht voor mij, maar een schrijver heeft mij gered. In die finale stond ik uiteindelijk tegenover Frank uit Dublin. Het onderwerp was literatuur en de vraag ging zo. “Who am I? I was born in Italy in 1265 and I’m a poet…” Ik dacht: dat kan niemand anders zijn dan Dante. Dus ik druk op de knop, bam! Dante. Was goed. Frank was flink beteuterd en keek niet blij, maar ik heb nog jaren met hem en met andere kandidaten gecorrespondeerd.’

‘Een superluxe cruise voor vier personen van Los Angeles naar Sydney. Maar wij waren met z’n vijven. Bovendien was die reis in februari en de kinderen moeten dan gewoon naar school. Ik heb toen P&O Ferries gebeld en dit aan een heel aardige mijnheer uitgelegd. Ik zei: moet je luisteren, zus en zo. Kan ik die prijs niet inruilen voor een andere cruise? Dat kon. Kregen we tickets voor een Middellandse Zeecruise voor vijf personen in de zomervakantie. Heerlijk.’

‘Wie weet. Met het mes op tafel is ook wel leuk.’