Afscheid

Om er nog nieuws over te vinden. Gek. Op de A27 was het weer gezellig als vanouds, met laagvliegende Tesla’s en Audi’s. De vrachtwagens waren natuurlijk nooit weggeweest, maar dit was druk. De parkeergarage was vol. Hè? Ik voelde me denk ik zoals Pamela Ewing zich voelde toen ze wakker werd in die aflevering van Dallas en bleek dat zij het hele negende seizoen van de serie had gedroomd. Konden we verdomme helemaal opnieuw beginnen. Corona heeft vergeten afscheid te nemen. Wij zaten nog in de kring met z’n allen, oh nee, in ons eentje, en zij stond al met haar jas aan buiten, koffer in de hand, ticket in de binnenzak, to boldly go where no virus has gone before. Geen woord van afscheid, geen knuffel, geen zwaai. We waren aan onszelf overgeleverd. Kom terug om goed afscheid van ons te nemen, dan laten we je gaan.

Ik was ook nooit zo’n afscheidnemer, zeker niet in mijn jongere jaren. Geen idee meer wat ik zei. ‘Doei’ was bij ons verboden, misschien wel niets, een vage zwaai met mijn arm omdat ik altijd weer terug zou komen. Ik leerde anders afscheid nemen van mijn zoons, die knijp ik gewoon nog net zo fijn als toen ze vijf waren, ook die van 1,94 meter, al voel ik me dan een soort hengelende kleuter. Ik was er ooit eentje bijna kwijt, vandaar.

Onlangs vertrok een jonge man uit het leven van zijn ouders zoals ik zelf altijd vertrok, zei ‘doei’ en stond al buiten met zijn koffer. Zo waren ze dat ook van hem gewend. Hij vertrok om leuke, mooie, fantastische dingen te doen en hij zou toch altijd weer terugkeren. Deze keer niet.