Behalve als een roman over de emotionele wervelstormen die rouw en (liefdes)verraad veroorzaken, leest Het verbrande kind (Koppernik) van Stig Dagerman (1923-1954) ook als een messcherp verslag van persoonlijke radicalisering. Na de plotselinge dood van moeder Alma komt ‘de zoon’, de twintigjarige Bengt, erachter dat zijn vader, Knut, haar jarenlang bedroog. In effectief (quasi)afstandelijk proza en koortsachtige brieven aan hemzelf, fraai vertaald door Bernlef, lezen we hoe hij in blinde woede ontsteekt, maar evengoed een verwarrend tedere verhouding met zijn vaders minnares Gun begint. Terwijl zijn gedachten én wraakfantasieën ondertussen steeds duisterder en extremer worden. Geen vrolijke kost, dit hoogtepunt uit het oeuvre van Zweeds wonderkind Dagerman, die zes jaar later zelfmoord pleegde; wel een haast psychoanalytisch meesterwerk.
DIRK-JAN ARENSMAN