Racebaan

‘Ik ben blij. Ik ben blij,’ riep motorcoureur Wil Hartog nadat hij op 25 juni 1977 als eerste over de finish kwam in de 500cc-klasse bij de TT van Assen. Een ongekend knappe prestatie. Niet alleen vanwege de ijzersterke concurrentie, maar ook omdat het in de week voor de race nog maar de vraag was of Hartog, die vanwege zijn lengte en witte motorpak de Witte Reus werd genoemd, wel zou kunnen starten. Door een hardnekkig virus, racekak, maakte hij in de voorbereiding enkel rondjes douche, bed en toilet. In steeds snellere rondetijden. Toch was hij niet te beroerd om thuis doodziek een verslaggever van het Dagblad van het Noorden te ontvangen. Die ziet een ‘bleek weggetrokken coureur’ die tijdens het interview plotseling naar de wc rent en daarna snel weer in het bed duikt. Zijn fans en de TT-organisatie maken zich ongerust, en niet ten onrechte. Twee dagen later belandt Hartog zelfs even in het ziekenhuis in Assen. ‘Witte Reus geveld,’ kopte De Telegraaf boven een foto van een zieke Hartog in bed. Die voelt zich slap als een vaatdoek maar geeft niet op. De eerste training moet hij laten schieten en als hij op de wedstrijddag in het rennershotel aan het ontbijt verschijnt ziet hij nog steeds lijkbleek. Redding komt uit onverwachte hoek, van een vrouw die hem een wondermiddel geeft. Hij trekt weer bij, hijst zich in het motorpak en na een bliksemstart, zijn handelsmerk, schrijft Wil Hartog Nederlandse motorsportgeschiedenis. Mooi onderwerp voor de makers van Andere tijden sport, die ongetwijfeld ook het naast Grasdrogerij Hartog gelegen Wil Hartog Museum zullen aandoen. Helaas ontbreekt daar de belangrijkste prijs uit zijn loopbaan. De trofee uit Assen is ooit door zijn zoons voor een paar gulden verkocht op de vrijmarkt van Koninginnedag. Óók een verhaal.