Ik bedenk nu pas om de herkomst van deze uitdrukking ook even op te zoeken, en dan verschuift het beeld meteen al: naar de ‘bonne foi’ (te goeder trouw) of ‘la bonne voie’ (de goede weg/de goede manier om iets te bereiken).
Toegegeven, er is weinig leuker dan na een autorit van duizend kilometer volkomen uitgehongerd en totaal verdwaasd in een duister, verlaten dorpje aan te komen waar één gezellig lichtje brandt, wat dan van het allerleukste hotel van de hele wereld blijkt te zijn, waar nog nooit iemand van heeft gehoord, waarna we levenslange vrienden worden met de eigenaar, die in zijn met tranen bevlekte testament zijn levenswerk aan ons nalaat. Dit is allemaal nooit gebeurd, waardoor bonnefooi bij mij vooral de associatie oproept met precies het tegenovergestelde: hier gaan we nooit meer naartoe.