We bevinden ons in het noorden. Groningen. Rondom fakkelen hoge pijpen aardgas af dat daar in grote hoeveelheden wordt gewonnen. Tussen de keurig verkavelde weilanden en de kaarsrechte kanalen in ligt een wilde vlek. Het Ruige Land. Een huis dat omringd wordt door een bos waar vier kinderen opgroeien in de grootst denkbare vrijheid. Vader is dood, moeder is afwezig, en als ze niet afwezig is, dan is ze ook afwezig. Ondanks haar studie opvoedkunde is leiding geven aan het gezin het laatste waar ze toe in staat is. Sterker nog, ze doet niks, vlucht weg, laat haar kinderen achter in een vervuild huis dat geregeld wordt belaagd door deurwaarders.
Het gezin bestaat uit Kurt, de oudste, wiens grootste passie bestaat uit eten; Kai, die verslaafd raakt aan het lezen van science-fictionromans; Shirley Jane, de enige met een opgeruimde kamer; en Deedee, het nakomertje.
Kurt en Kai, vanuit wiens perspectief het verhaal wordt verteld, besluiten een ruimteschip te bouwen. De eerste stap is het bouwen van een lanceerplatform in de achtertuin. Moeder vertrekt naar de bouwmarkt om het basismateriaal in te slaan. Ze gaat geheel en al mee in de kinderfantasie, zonder een moment echt betrokken te raken bij haar kinderen. Die verkeren in een voortdurende onzekerheid. Waar is moeder als ze niet hier is? Wat wil ze eigenlijk, zo ze iets wil? Antwoord op al die vragen blijft uit. Moeder is daar veel te grillig voor. Ze is een tijdje raadslid voor de VVD, maar droomt ook van een leven als clochard onder een Parijse brug. ‘Ze wilde tegelijk dood en in leven zijn, en die puzzel probeerde ze al sinds haar jonge jaren op te lossen.’ Zo typeert Hulst de moederfiguur aan het begin van de roman. Niets aan haar is vastomlijnd, waarmee ze de meest onzekere factor is in het bestaan van de kinderen.
Het Ruige Land is nadrukkelijk een autobiografische roman. Hulst beschrijft zijn eigen jeugd. Hij heeft alle namen en plaatsnamen veranderd, maar desondanks blijft het boek dicht bij de werkelijkheid. De schrijver kiest er juist voor niets te verhullen, zich niet te verschuilen achter fictie. Hoewel: ‘Het is natuurlijk wel een constructie, een roman. De werkelijkheid daarin weergeven is natuurlijk onmogelijk. Laat ik het zo zeggen: ik ben hier eerlijk over mijn oneerlijkheid’.
Auke Hulst was te gast in De Avonden. Luister hier naar dat gesprek: