Nu kan je zeggen met een eurocrisis, met het korten op pensioenen, het verhogen van de AOW-leeftijd, natuurlijk moeten dat allemaal issues zijn… maar toch was die brief me uit het hart gegrepen… en vanochtend, ik schrijf dit op dinsdag 4 september, daags na het RTL-verkiezingsdebat, hoorde ik op Radio 1 een opvallend openhartige Alexander Pechtold zeggen dat de politieke debatten eigenlijk een vorm van reclame zijn geworden en dat ook hij zich heeft voorgenomen: je herhaalt, en herhaalt, en herhaalt steeds dezelfde boodschap. 'Want', zo zei hij, ‘je weet dat het dan blijft hangen’.
Zou dat uiteindelijk nou kloppen? Worden mijn kinderen enthousiast gemaakt voor politiek, voor de samenleving, als ze de belangrijkste politici van het land steeds maar horen bekvechten over per definitie versimpelde rekensommetjes?
Waar is de poëzie? Waar zijn de visionaire beelden? Wie heeft het eens over de Griekse cultuur, waarop we ook trots zouden kunnen zijn als Europeanen. In één zin: waar zijn de mooie verhalen, die we kennen van de schrijvers waar deze Rindert Kromhout er dus een van is, die bijvoorbeeld in zijn bekroonde jeugdboek Soldaten huilen niet, dat gaat over de Bloombury group rond Quentin Bell en Viginia Woolf, het heerlijke belang duidelijk maakt van cultuur en van verhalen. Ik zocht Kromhout deze week op in zijn woonplaats Weesp. Het resultaat was te horen in De Avonden.
Afgelopen donderdag stond er in de Volkskrant een ingezonden brief van kinderboekenschrijver Rindert Kromhout, met de strekking: de lijsttrekkersdebatten gaan te veel over geld. Kromhout vroeg zich af of het niet wat meer over kunst en cultuur zou mogen gaan.