Boekenbijsluiter #2

* * EENZAAMHEID * *

Bij Kurt Vonnegut-allergie, herkenbaar aan een vrij ernstige vorm van literair snobisme, dan wel het ontbreken van een menselijk hart. Vonneguts science fiction is satirisch, pacifistisch en zodoende niet aan iedereen besteed.
Naar 's mans eigen zeggen is Slapstick echter z'n meest cynische (en daardoor minst geslaagde) boek. Wat het zegt dat het míjn lievelingsboek van Vonnegut is, daar slik ik andere, dikkere pillen voor (éénmaal jaarlijks David Foster Wallace's Infinite Jest).

Een godsgruwelijk lelijke twee-eiige tweeling die enkel in elkaars bijzijn een genie vormt, een gevallen westerse samenleving die verder verwoest wordt door geminiaturiseerde Chinezen, een wispelturige zwaartekracht, planmatig uitgebreide families (tegen eenzaamheid) en veel, héél veel "hi-ho”, het stopwoord in Slapstick.

Het kan geen kwaad elke zes, zeven jaar wat Vonnegut tot u te nemen. Naast Slapstick zijn ook andere persoonlijke favorieten als Cat's Cradle en The Sirens of Titan goed voor de geestelijke volksgezondheid. Slapstick biedt een meditatie over eenzaamheid, een mogelijke oplossing (de hierboven genoemde uitgebreide families), en doet de innemer ervan even vergeten dat de aandoening eenzaamheid naar alle waarschijnlijkheid uiteindelijk ongeneesbaar is - zoals alleen goede boeken dat kunnen.

a. Wijze van toediening.

Het middel telt, afhankelijk van de editie, een kleine 200 tot 300 pagina’s Het is daarom sterk aan te raden Slapstick in één keer uit te lezen: een vrije dag nemen is geen overbodige maatregel. Optioneel is het daarbij oproken van een pakje ongefilterde Pall Mall, de sigaretten die Vonnegut zijn leven lang rookte ("een stijlvolle manier van suïcide"), en het drinken van een goed glas Scotch 'n' Soda. De avond kan daarna eventueel worden doorgebracht met het kijken van een of meerdere filmpjes van Laurel & Hardy, aan wie het boek is opgedragen.

Inname van Vonneguts volledige oeuvre in een kort tijdsbestek is alleen aan te raden voor adolescenten. Volwassenen wordt geadviseerd het middel af te wisselen met de wat hardere (maar niet minder goede) science fiction van Philip K. Dick, of de enigszins verwante korte verhalen van George Saunders.

Het kan voorkomen dat het vrolijk-cynische "hi-ho" uw vocabulaire insluipt (hetzelfde geldt overigens voor het wat minder vrolijke "so it goes” uit Slaughterhouse Five). Dit is niets om u zorgen over te maken: zolang het maar bij een gezonde dosis cynisme blijft. Een overdosis is daarentegen schadelijk voor uzelf en uw omgeving, en kan het beste bestreden worden met het wat mildere, latere werk van Vonnegut. Denk hierbij aan Galápagos, Bluebeard en Hocus Pocus.

Vooralsnog lijkt het erop dat een aantal van Vonneguts boeken eeuwig houdbaar zullen blijven. Of Slapstick daartoe behoort is nog onduidelijk. Het is zeker niet het meest (voor-)gelezen middel, maar schrijver dezes verwacht het niet meer mee te maken dat het uit de handel wordt genomen. Hi-ho.

Marc van der Holst is zanger-gitarist bij Spilt Milk en The Avonden, waarmee hij gedichten van respectievelijk Engels- en Nederlandstalige dode dichters bewerkt tot rock 'n' roll. Tevens geeft hij binnenkort een serie boekjes uit genaamd Life Savers, "little life-affirming books that you can keep in your pocket in case of anxiety attacks, sudden onsets of depression and/or suicidal tendencies."