Osama Alomar is een Syrische schrijver die sinds vijf jaar in de Verenigde Staten woont en van wie nu voor het eerst werk in het Engels is vertaald. De paar miniatuurtjes die onderaan het artikel in The New Yorker staan geven nog niet zo’n goed beeld van zijn werk. Zo op het eerste gezicht zijn het een soort moderne parabels, verhalen zoals Davis ze zelf nooit zou schrijven.
Het artikel wordt pas echt interessant als Davis met buitenlandse referenties gaan strooien. Ineens lezen we dan: ‘I am reminded not only of Kafka but also of the great early twentieth-century Dutch writer Nescio, both of whom so vividly evoke the man of imagination stuck within the rigid entrenched bureaucracy of the madly irksome office routine. Again I think of Nescio’s classic, Amsterdam Stories, with its interrelated stories of three pals growing up together.’
Onlangs verscheen een kleine collectie verhalen van Nescio in Engelse vertaling. Sommige recensenten hadden moeite met het werk, wat zowel aan de vertaling zou kunnen liggen (vertaler Damion Searls beheerst het Nederlands nauwelijks, vertaalt doorgaans alleen uit het Duits, een taal die alleen voor mensen die niet in Nederland of Duitsland wonen gelijkenis vertoont met Nederlands), maar het kan evenzeer aan de verhalen zelf liggen. Ze zijn niet bepaald op Amerikaanse leest geschoeid. Rond welk drama bewegen ze zich? Waar bevindt zich de navrante wending in het plot?
Toegegeven, ook de verhalen van Davis zelf blijven op die punten volstrekt ongrijpbaar. Misschien dat ze juist daarom Nescio noemt.
Een bewonderaar van Nescio is de schrijver van ‘pointed philosophical narratives of the contemporary Dutch writer A. L. Snijders (whose term, zkv or zeer korte verhaal—very short story— means exactly the same thing as Alomar’s al-qisa al-qasira jiddan).’
Lydia Davis vertaalde de verhalen van Snijders in het Engels. Ze spreekt geen woord Nederlands.