Voor God en de Sociale Dienst was de prikkelende titel van het boek waarmee Nicolien Mizee in 2000 debuteerde. Dertiger Cilia verstuurt brieven per fax aan een door haar bewonderde leraar. Deze Cilia heeft een uitkering en weet niet of ze nu lesbisch is of niet. Dat klinkt nogal somber, maar het tegendeel is het geval. De toon is zo licht en geestig, zo vol zelfspot en originele wendingen, dat het gelijk naar meer smaakte.
Gelukkig verscheen in 2003 Toen kwam moeder met een mes, waarin Ida de neuroses, angsten en gekte van zichzelf en haar familieleden compromisloos belachelijk maakt. Het zal geen verbazing wekken dat zowel Cilia als Ida enige overeenkomst vertoonden met Nicolien Mizee.
Het was vooral haar zuivere stijl waarmee ze opviel. Die was bedrieglijk lichtvoetig, maar ook heel zorgvuldig. In haar boeken staat geen woord te veel. Er was geen enkel literair hokje waar ze in paste, en dat wilde ze graag zo houden. Dit was een schrijfster die niets moest hebben van het literaire circus, die zich verre hield van de grachtengordel en die niet goed wist wat ze aan moest met haar nominatie voor de AKO Literatuurprijs in 2004. Want zoiets betekent publiciteit, en voor het oog van de camera in een jurk een zaal binnen schrijden. Niet dat ze nu een kluizenaar was, of afkerig van uiterlijk vertoon, maar ze had weinig op met dit soort literaire glamour.
Na die twee semi-autobiografische romans verscheen er in 2006 nog een totaal ander boek: En knielde voor hem neer. Daarna werd het stil. Totdat Nicolien Mizee opdook als auteur van geestige, veelgelezen stukjes op de Achterpagina van NRC Handelsblad. Ze bleek schrijfles te geven aan aspirant-schrijvers. Nadat die in 2009 gebundeld waren onder de doeltreffende titel Schrijfles, verdween ze helemaal van de radar. We waren haar al bijna vergeten toen haar uitgever, Nijgh & Van Ditmar, twee jaar geleden ineens een nieuwe roman aankondigde. Iets met een geheime halfbroer en een dysfunctionele familie. Bekend terrein in elk geval, dat moest wel goed worden.
Maar na die aankondiging gebeurde er niets. Dus vroegen we haar of er nog wat van gaat komen. Per kerende digitale post antwoordde ze dat ze jarenlang ‘bijna moest kokhalzen’ als ze alleen al aan schrijven dacht. Na haar derde boek voelde ze dat er geen vierde meer zou komen. ‘Dat kon ik niet verklaren en ik durfde het ook aan niemand te vertellen.’
Maar het wonder is geschied. Hoe, dat weet ze zelf ook niet, maar dat doet er ook niet toe. Nicolien Mizee schrijft weer, dus dat boek over die halfbroer, dat gaat er komen. Ze weet alleen nog niet wanneer.