Er is een heel stuwmeer aan boeken die wachten op een herontdekking, zei ik tegen Wim Brands, die net het bijna vergeten boek 'Stoner' van John Willams had besproken op de radio. Welke dan? 'Locos' bijvoorbeeld, van Felipe Alfau.

Vijftig jaar nadat Mary McCarthy de roman Locos van Felipe Alfau lovend heeft besproken in een Engelse krant, wordt ze gevraagd opnieuw een stuk te schrijver over het boek. Het wordt opnieuw uitgegeven, voor het eerst sinds de jaren dertig. Ondanks de lof die het heeft mogen ontvangen, zijn auteur en boek volslagen onbekend gebleven. McCarthy werd verliefd op het boek. ‘Het is mijn type’, schrijft ze vijftig jaar na haar ontdekking, ‘zoals de boeken van Nabokov en Calvino mijn type zijn.’ Maar terwijl die andere twee schrijvers wereldberoemd werden, kent vrijwel niemand Alfau. Natuurlijk heeft hij daar zelg aan meegewerkt. Zijn twee romans hebben er ook aan meegewerkt. Ze verschenen te vroeg, toen de wereld nog niet gewend was aan de postmodernistische spelletjes die later gemeengoed zouden worden. En er verschenen er te weinig. Na de roman Locos publiceerde Alfau nog een roman, Chronos. Daarna bleef het voorgoed stil.
 
Locos biedt een flexawaaier aan merkwaardige personages. Soms grijpen ze de macht, als de schrijver even weg is, of bemoeien ze zich met hun lot in een voetnoot. Heel postmodern, voor wie Als op een winternacht een reiziger van Calvino ooit las. Alleen: Alfau schreef zijn boek in de jaren twintig, met het postmodernisme nog veilig achter de horizon. Het is een surrealistische vertelling. De man die door niemand opgemerkt werd, de man die zijn eigen zoon roosterde, de man die zo heilig gelooft in de vingerafdruk als onweerlegbaar bewijs dat hij zich last veroordelen voor wat hij niet deed... Een vindingrijk boek, geschreven met de verbeelding op tien.
 
Jaren later vindt een uitgever een exemplaar van Locos in de uitverkoop. Hij  gaat op zoek naar de auteur. Die blijkt armlastig te zijn en in een kelder te wonen op Manhattan. Heruitgave vindt hij goed, maar erg enthousiast is hij niet. Geld wil hij evenmin. Besteed dat maar aan het uitgeven van mijn andere werk. Al sinds 1948 blijkt er een tweede roman in een la te hebben gelegen, het eerder genoemde Chronos.
 
Alfau stierf in 1999, in een verpleeghuis in New York. Al zijn werk is intussen opnieuw uitgegeven, ook in het Spaans, het land van zijn ouders, maar is toch opnieuw vergeten. Ook hier zijn vertalingen van Locos en Chronos uitgegeven. Intussen onvindbaar geworden.Ten onrechte. Spoor Locos op en verbaas je net zo over de onbekendheid van dit boek als ik...

In deze mini-serie in vijf delen wekelijks een verzonken boek. In de volgende afleveringen Der Grüne Heinrich van Gottfried Keller en Denkbeeldige genietingen van Jean Lorraine. Voeg naar believen verzonken boeken toe die tot op heden onterecht aan onze aandacht zijn ontsnapt.