Sybren Polet (1924-2015) werd als dichter vaak tot de Vijftigers gerekend, maar er zijn genoeg redenen dat als onzin af te doen. De poëzie van Polet neemt een geheel eigen plek in binnen de Nederlandse literatuur. Hoewel een aantal van zijn gedichten werd opgenomen in de Vijftigers-bloemlezing Atonaal (1956), behield hij tegelijk enige afstand tot die stroming. ‘‘De poëzie van sommige Vijftigers is alleen uiterlijk modern; verbaal, verstechnisch,’ schreef hij eind jaren vijftig in De Gids.
Een aantal jaren later schreef Hans Andreus in datzelfde tijdschrift over Polet dat zijn generatie niet zo goed raad wist ‘met een dichter wiens werk zozeer in het teken stond van de moderne technologie, wiens vocabulaire aan laboratoria ontleend scheen, wiens wij-levenin-de-eeuw-van-de-machine-mentaliteit toch enigermate afstak bij de vaak romantische tendenzen van de experimentele dichters.’
Ook in zijn latere poëzie zijn alle kenmerken van zijn vroege poëzie aanwezig. Literaire modes kwamen en verdwenen, maar het werk van Polet bleef trouw aan de zelf uitgezette koers, het meest precies geformuleerd in zijn essaybundel Literatuur als werkelijkheid. Maar welke? Een titel met een postmodernistische inslag, die hem op sympathie van weer een andere beweging kwam te staan.
Dat dichten wars van alle modes heeft ervoor gezorgd dat Polets werk in het ene tijdvak enorm werd geprezen en bewonderd en in het volgende volkomen verguisd. De wereld heeft gezwalkt, Polet hield het roer recht.
In de bundel waarmee hij genomineerd was voor de VSB-prijs zijn alle vertrouwde elementen weer te vinden die het hele poëzie-oeuvre van Polet kenmerken. Er is weer die fascinatie voor de moderne wetenschap, die op alle mogelijke manieren binnengehaald wordt in zijn eigen universum, er is opnieuw veel nu in de bundel, niet het nu van de onmiddellijke actualiteit, maar dat van de pixelmoeheid, de neuronen en de rating van de mensheid die is gedaald.
Luister hier naar het gesprek dat De Avonden voerde met Polet over zijn bundel Virtualia. Teletonen.