De Eilanden is bestemd voor buitenbeentjes. U gaat zich door het toedienen van dit medicijn echter niet ineens minder eenzaam voelen. Wel ziet u de ziekte in een beter perspectief. Bovendien ervaart u dat u niet de enige bent die vervreemd is van zijn of haar omgeving.
In 'de Boekenbijsluiter' iedere week een literair paardenmiddel tegen een alledaagse kwaal. Volg de voorschriften op, lees en genees.<BR><BR>
Deze week een recept van Willem Claassen: 'De Eilanden' (1952) van A. Alberts.
1. Indicaties.
2. Speciale waarschuwingen.
Wie geen belang hecht aan de briljante, spaarzame schrijfstijl van A. Alberts doet er goed aan een ander medicijn te gebruiken. Er is keuze genoeg: alleen al in de Boeken Top 10 zijn verschillende voorbeelden te vinden.
3. Samenstelling.
De Eilanden is geen pil, maar een capsule. Het medicijn bevat elf korte verhalen die zich afspelen op niet nader omschreven eilanden. Ze worden aangeduid als ‘ons hoofdeiland’, ‘het meest oostelijke eiland’ en ‘het laatste eiland’. Deze eilanden hebben veel weg van het Nederlands-Indië van voor de Tweede Wereldoorlog. A. Alberts werkte daar enige jaren als ambtenaar bij het binnenlands bestuur.
In het eerste en langste verhaal Groen zitten de meeste werkzame stoffen. Hierin beschrijft een ambtenaar, wiens voorganger zich heeft doodgezopen, hoe hij zijn draai probeert te vinden op een vreemd eiland. Een verhaal over de worsteling met de eenzaamheid en het onbekende:
’s Avonds loop ik aan de achterkant mijn huis uit. Het bos is zwart en onbegaanbaar. Ik dwaal tussen de stammen door langs mijn huis naar de voorkant. Ik ga achter een boom staan en kijk om de stam heen. Voor het huis in het het bos brandt de lamp, in de lichtkring staan een tafel en een stoel, een lege stoel. Het zal niet lang meer duren, of ik zal mezelf in de stoel zien zitten, terwijl ik achter een boom sta en voorzichtig om de stam heenkijk.'
Het effect van het eerste verhaal mag dan het grootst zijn, in de overige tien verhalen zijn essentiële hulpstoffen - zoals een kleine dosis Kafka - verwerkt. In deze verhalen is het niet de ambtenaar die zich afzondert, maar steeds weer een andere, opvallende eilandbewoner waar de ambtenaar naar op zoek is. Zo gaat hij op jacht naar de ongrijpbare kapitein Florines die op een wild zwijn lijkt en die dorpen leegrooft en platbrandt, bezoekt hij een eigenaardige man die midden in het moeras woont (een eiland in een eiland) en dineert hij bij de Vorst die zelf niet aanwezig is.
4. Toepassing.
Bezoek elke dag in stilte een ander eiland. Verdwaal en probeer terug te keren. Leg het boek even weg en laat de capsule zijn werk doen. Vertrek dan naar het volgende eiland.
Het is geen probleem om meerdere dagen over één eiland te doen. Herhaal de kuur na een paar jaar voor nog meer resultaat. Tussendoor aan enkele pagina’s snuffelen heeft ook een heilzame werking.
a. Wijze van toediening
Zorg dat u bij inname van De Eilanden alleen bent, of anders met iemand bij wie u zich alleen voelt. Het medicijn werkt het beste in de zomer bij heel warm weer, als iedereen buiten in groepen vertoeft. Ga laat in de avond buiten op een afgelegen plek zitten. Kies voor een plek die u niet goed kent, het liefst de veranda van een houten huis midden in een bos. Lees een verhaal bij het gele licht van een petroleumlamp. Laat een bediende een kristallen karaf met jenever op tafel zetten en schenk uzelf in. Sherry mag ook.
5. Overdosering, vergeten, stoppen.
Stop op tijd met lezen. Anders heeft u De Eilanden uit voor u het weet. Rek de kuur zo lang mogelijk.
6. Mogelijke bijwerkingen.
Meer willen lezen van A. Alberts, bijvoorbeeld de kleine roman De vergadertafel. Genieten van de kale, indringende stijl. Alberts zei hier zelf over: ‘Ik leef mezelf in de hoofdpersoon in en vertel dan wat ik noodzakelijk vind. Ik kan goed in een paar woorden uitleggen wat ik bedoel.’ Voor een vergelijkbare schrijfstijl kunt u na De Eilanden ook terecht bij o.a. Raymond Carver, J.J. Voskuil en F.B. Hotz.
7. Bewaarvoorschrift.
Huiver niet als De Eilanden wat muf ruikt. Dit is slechts een bewijs van de uitstekende kwaliteit. Al sinds 1952 is dit debuut een doeltreffend medicijn. Laat het geen buitenbeentje zijn in uw boekenkast, geef het een prominente plek.
Willem Claassen (1982) debuteerde in 2012 met zijn roman Park bij uitgeverij De Bezige Bij. Zijn verhalen verschenen in o.a. Tirade, Passionate Magazine, NRC Next en Kutgitaar. Willem werkt hij als programmamaker bij Literair Productiehuis Wintertuin.