Altijd beter om te zeggen: volgens mij was het Julian Barnes die een keer zei... Insert eigen observatie. Liefst goed verwoord, anders val je door de mand. Zo weet ik helemaal niet zeker of de anekdote die ik vaak over Adri van der Heijden vertel wel echt van hem af komt. Volgens mij heeft hij ooit gezegd: schrijven aan een roman is net als fietsen op een zwaar afgestelde hometrainer: zodra je vaart hebt gaat het prima, maar waag het niet om af te stappen. Wie weet of dit apocrief is of niet?
De anekdote die ik aan de Amerikaanse schrijver Amity Gaige (Schroder, Alledaagse wanen) vertelde was die over V.S. Naipaul die ooit een boek schreef dat A Turn In The South heet. Een reis door het zuiden van de Verenigde Staten. Volgens mij beschrijft hij daarin hoe hij in een bus tegenover een oudere dame komt te zitten die hem in de uren die hun gemeenschappelijk reis duurt haar hele levensverhaal vertelt. Naipaul luistert aandachtig, tot de vrouw haar halte ziet naderen. 'Oh that's my stop... Nice meeting you.' Ze pakt haar tassen bij elkaar en is weg.
Staat die anekdote echt in dat boek? Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar omdat ik het verhaal veelzeggend vind vertel ik het vaak. 'Dat is zo Amerikaans!' zegt Amity Gaige als ik het aan haar vertel. Inderdaad, veel Amerikanen zijn bereid hun hele levensverhaal aan je prijs te geven en dan zonder enige plichtpleging afscheid te nemen. In Europa zegt de mate waarin je persoonlijke informatie deelt met een ander iets over de status van de vriendschap, maar in Amerika kun je je verhaal ook aan een wildvreemde vertellen.
Ik maakte dat zelf ook een keer mee, met een schrijver die me alles vertelde over z'n zieke vrouw en na een paar uur als een vreemde afscheid nam.
'Een voordeel van het vertellen van je levensverhaal aan een vreemde is dat je diegene nooit meer ziet. Je kunt alles vertellen zonder daar de consequenties van te hoeven dragen,' zei Gaige.
Nee, dat zei ze niet, maar het klinkt beter uit haar mond.